Bestia - part 4

Cześć witam wszystkich :) Wreszcie dodaję nową część Bestii. *yeah* Czasu coraz mniej, bo aż 39 dni do testów i mój wewnętrzny zegar tyka, by kupić sobie trumnę i się w niej zamknąć...Ale zboczyłam z tematu. Za 9 dni dodaję Maleca, więc trzymajta kciuki :)

Z góry przepraszam za błędy, ale moje oczy i ja ze sobą nie współpracujemy :(

Tego dnia już nikt do niej nie przyszedł. Gdy oznajmiła Elzie, że chce rozmawiać z gospodarzem ta momentalnie zbladła i prędko wyszła z pokoju.

Hazel została sama w pomieszczeniu. Jeszcze raz dokładnie go obejrzała, aż usłyszała podniesione głosy dobiegające z lewego kąta pokoju. Podchodząc bliżej zauważyła, że znajduję się tam szyb wentylacyjny. Stanęła na palcach, ale i tak nic nie zrozumiała z usłyszanych słów, więc przyciągnęła fotel.

-O wiele lepiej – mruknęła pod nosem. Wytężyła słuch. Rozpoznawała głos Elzy, która rozmawiała z jakimś facetem oraz coś co brzmiało warczenie psa.

”Mówiłeś...znasz...mam tego dosyć...dlaczego nie...zmieniłem...” Szyb zniekształcał słowa tak, iż córka Plutona cieszyła się jak głupia z faktu, że cokolwiek rozumie. Niedługo potem wszystko zamilkło i słychać było jedynie ciche pomrukiwanie.

Hazel odstawiła fotel na swoje miejsce, a sama później padła na łóżko.

Kim jest właściciel? O kim rozmawiali? Pytania kotłowały się w jej głowie. Dziewczyna była rozbita. Z jednej strony chciała stąd jak najszybciej znikać, chociaż nie wiedziała dokąd, a z drugiej czuła się tutaj w miarę bezpiecznie. Elza była miła, budziła zaufanie i było w niej coś znajomego. Podczas walki z Gają Hazel spotkała, a raczej widziała mnóstwo driad, nimf i pomniejszych boginek. Jej nowa znajoma wyglądała dokładnie tak jak one. Nie dawała jej spokoju jeszcze jedna rzecz. Myśl ta błąkała się na obrzeżach umysłu i trudno ją było uchwycić. Im bardziej starała się na niej skupić, tym bardziej się wymykała. Po paru minutach czarnowłosa poddała się. Przez resztę dnia czytała Grę Endera, jedną z książek, które zabrała z obozu.

Po paru godzinach zmęczona Hazel próbowała usnąć. Taak, słowem kluczowym jest próbowała.

-No nie! - skapitulowała dziewczyna po parunastu minutach bezużytecznego wiercenia się na łóżku. – Na pewno nie zasnę! Nie świadomie...

Dziewczyna co chwila poprawiała poduszki, by po chwili je przekrzywić. Przekręcała się z boku na bok w nadziei, że może wreszcie się ułoży, niestety wszystkie te starania spaliły na panewce. Czas mijał, a Hazel nadal nie zasnęła. Kiedy nareszcie było jej wygodnie, to zrobiło się za gorąco. Zrzuciła z siebie kołdrę i starała się równo oddychać.

-Idealnie – mruknęła sennie.

Już ulatywała w krainę Morfeusza, gdy usłyszała skrzypnięcie drzwi. Do pokoju wpełzł promień światła dobiegający z korytarza. Hazel, która leżała plecami do wejścia nie widziała kto to był. Bała się odwrócić i otworzyć oczy, więc udawała, że śpi. Postać nie ruszała się, chociaż dziewczyna czuła na sobie jej wzrok. Po minucie, czy dwóch usłyszała cichy ni to szept, ni to westchnięcie.

-Hazel.

To było tylko jej imię, ale zostało wypowiedziane w taki sposób, że jego właścicielka poczuła lekki dreszcz. W tym jednym wyrazie dało się usłyszeć czułość i tęsknotę.

Dziewczyna była zdziwiona „Czy on mnie skądś zna?” - pomyślała. Nie mogła powstrzymać swojej ciekawości, przewróciła się na bok i uchyliła powieki. Postać zauważyła to i w ciągu jednej sekundy zniknęła, zatrzaskując za sobą drzwi.

Hazel podeszła do nich i ponownie je otworzyła. Rozejrzała się po korytarzu, ale nikogo nie zobaczyła. Wróciła do łóżka.

-Hmm – westchnęła.

Kto to był?

Z tą myślą walnęła w kimono.

Następnego ranka obudziła się z lekkim bólem głowy. Wspomnienia z wczorajszego dnia wciąż nie dawały jej spokoju. Rozespana wzięła prysznic i prawie przypłaciła przy tym życiem, ponieważ poślizgnęła się na rozlanej wodzie z mydłem. Hazel przeklinała swoją głupotę z czego trzeba przyznać, że zasób jej słownictwa był bardzo bogaty. Gdy wróciła do pokoju zobaczyła Elzę siedzącą przy oknie.

-Cześć. Masz śniadanie...Chciałabym Cię dzisiaj oprowadzić po domu, w końcu nie jesteś więźniem – zażartowała Elza.

Hazel była nieco skonfundowana. W tej kwestii można by polemizować.

-Jasne. Nie mogę się doczekać – córka Plutona usiadła na łóżku i wzięła w rękę kanapkę z pomidorem. Zapadło milczenie, więc dziewczyna starała się zacząć rozmowę. – Po twoim wczorajszym wyjściu słyszałam głosy...

Elza niedostrzeganie zbladła.

-To powinnaś iść do psychiatry – blondynka starała się nie okazać po sobie poddenerwowania.

-Ha ha ha, bardzo śmieszne – stwierdziła ironicznie Hazel zastanawiając się czy powiedzieć swojej towarzyszce o wydarzeniach z wczorajszego wieczora.

-No i co usłyszałaś?

-Ciężko było cokolwiek zrozumieć. Tylko pojedyncze słowa.

Elza odetchnęła z ulgą.

-Ach tak...Po prostu rozmawialiśmy z Fr...eee...szefem o przeszłości. Takie tam bablanie o empuzach, o kurde.... – odparła machinalnie nie zastanawiając się nad sensem słów, dopiero po chwili orientując się co powiedziała. – Ups...wydało się.

-Można się było domyśleć – Hazel przegryzła ostanie kęsy kanapki popiła łykiem herbaty. “Przynajmniej jedno się wyjaśniło” – No wiesz: brak elektryczności, twoja uroda, tajemniczość gospodarza...Oczywiście najważniejszy szczegół to ogród – dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem.

-Dlaczego? Przecież jest normal...Aaa racja. Kwiaty.

-No właśnie. Róże z ogrodu Ceres. Nawiasem mówiąc, gdyby nie Mgła śmiertelnik, który by się przypadkowo przybłąkał stałby się ślepy. Przesadźcie je na tyły domu – poradziła.

Elza zarumieniła się. Nie wiedziała co zrobić, więc po prostu zmieniła temat.

-Chcesz coś jeszcze?

-Wiesz czego pragnę i wiem, że znowu powiesz, że nie mogę.

-Poczekaj. Bądź cierpliwa, może kiedyś ten idiota się zgodzi! – Elza spojrzała na sufit z wyrzutem, jakby to on był temu winny – Ogólnie to przepraszam, że wcześniej nie powiedzieliśmy o tym. No wiesz...

-Nie mam wyrzutów – Hazel wskazała na swoją rękę na której dopiero co pojawił się napis SPQR. – Sama od dłuższego czasu go maskuję. Mieliście prawo myśleć, że jestem śmiertelniczką.

-No taaak – blondynka widocznie się zmieszała, jakby coś ukrywała. – W ogóle nic nie wiedzieliśmy...

-Aha...Okej...Hmm mogłabym Cię o coś spytać?

-Już to zrobiłaś – uśmiechnęła się Elza – Możesz pytać.

-Czym ty w ogóle jesteś? W sensie, kim? Wyglądasz na jakąś nimfę lub driadę, więc...?

-Jestem hiadą. Kiedyś miałam na imię Dione. No wiesz, nimfą do deszczu – Elza przewróciła oczami – Ludzie w ogóle nas nie kojarzą. No może czasami...Zupełnie jakby nasze siostry Plejady były takie super. A na co komu teraz żegluga? Moje imię kojarzy się tylko z moją babcią, zupełnie jakby bycie kochanką samego Zeusa dawało taką sławę. No jest jeszcze też żona Tantala, kolejna siostra, która jest kompletną idiotką. – prychnęła. – Nikt już o nas nie pamięta...

-Nie, no coś ty... - Hazel starała znaleźć jakieś informacje na temat ich rzymskich personifikacji. Plutonie! Chociaż raz mogłabym coś zapamiętać.

Hiada popatrzyła na nią z politowaniem, widocznie jej wyraz twarzy mówił więcej niż tysiąc słów.

-Coś jeszcze chcesz wiedzieć?

-Dlaczego tutaj mieszkasz? Teraz, kiedy wszystko wróciło do normy po wojnie z Gają?

Elza przeniosła się na fotel stojący bliżej łóżka.

-To długa historia

-A my mamy dużo czasu – stwierdziła czarnowłosa.

-Słuszna uwaga...Nigdy mi się nie układało z moją rodziną. Trzy lata przed walką z Matką Ziemią przestałam z nimi rozmawiać i się od nich odłączyłam. Podczas ostatniej wojny siostry stanęły po stronie Gai, miały dość bycia zapomnianymi postaciami z kart historii. Ja w tym czasie zwiedziłam sporo miejsc, przeniosłam się do Europy. Chwilowo nawet zostałam modelką – nimfa uśmiechnęła się na to wspomnienie.

-I jak było? – Hazel słuchała jej opowieści z żywym zainteresowaniem. Sama przypomniała sobie jak na Argo II polecieli do Grecji i Rzymu. Momenty, w których jednocześnie byli pełni ekscytacji i obaw czy zdążą na czas.

-Wspaniale. Projektanci byli zachwyceni tą całą eterycznością i w ogóle...Dziwili się z powodu nienaturalnych pasemek – wskazała na włosy. – To był naprawdę cudownie spędzony czas. Oczywiście po niedługim czasie ludzie zaczęli się za nadto interesować, więc ponownie wyjechałam. Moim celem stała się Norwegia. Powiem ci w sekrecie, że spotkałam tam osoby o których nie powinno się u nas mówić. Czułam się tam jak w drugim domu.

Hazel przymknęła oczy i wyobraziła sobie wybrzeża Norwegii. Kraje skandynawskie zawsze ją interesowały. Były takie odmienne od wszystkiego co do tej pory znała.

-A co potem?

-Kiedy wszystko się skończyło wróciłam tutaj. Moje siostry się do mnie nie odzywały i nadal tego nie robią, więc postanowiłam żyć własnym życiem. Przez pewien czas zamieszkałam w Montanie i studiowałam kulturoznawstwo. Nie chciałam się całkowicie odciąć od korzeni. Pragnęłam zrobić coś czego nie zrobił nikt z mojej rodziny. Uczyć się, wtopić w śmiertelną populację – hiada rozgadała się jak nigdy. Wierciła się na fotelu od niewykorzystanej energii. – Jesteśmy uważane za frywolne, głupiutkie panienki. Chciałam zetrzeć ten stereotyp. Wkrótce po tym wpadłam na Fr...eee...pewnego mężczyznę, który zaproponował mi pracę tutaj. I...To wszystko, taka jest moja historia.

-Muszę przyznać, że sporo zrobiłaś. Jestem zaskoczona – stwierdziła Hazel – Nigdy nie myślałam o waszych przeżyciach. Dla was ta woja była równie okrutna.

Córce Plutona zrobiło się przykro. Wspomnienia związane z tamtym okresem czasu zawsze budziły w niej ukryty ból, przeżywała każdą stratę.

-Ej, co masz taką minę! To było i nie wróci – krzyknęła Elza – A teraz rozchmurz się, bo idziemy zwiedzać. Nawet nie wiesz ile ciekawych miejsc się tutaj znajduje.