Bękart

Cześć! Wszystkiego najlepszego w Dniu Ojca :) W związku z tym przychodzę do was z miniaturką tematyczną. Będzie ona trochę (trochę bardzo) inna od "O obliczach miłości", gdyż...no sami zrozumiecie dlaczego.
Do tego małe sprostowanie:

• Żeby mi wszystko ładnie pasowało wakacje w 1943 skończyły się 18 czerwca, więc tuż przed dniem ojca. 
• Jak nam wiadomo Tom, chociaż miał 16 lat wykorzystał do zabicia swoich dziadków różdżki swego wuja, a wspomnienie mordu wszczepił Morfinowi.
• Thomas Riddle to ojciec Toma Riddle, który jest ojcem naszego Voldemorta alias Toma Marvolo Riddle.

Mam nadzieję, że się nie pogubicie :) A jeżeli już się pogubiliście to zapraszam tutaj xD
Nie przeciągając dłużej zapraszam do czytania.

 Bękart

Ten czerwcowy wieczór nie różnił się niczym od pozostałych. Było dość ciepło jak na pierwszy dzień lata, aczkolwiek nie na tyle by doskwierał upał.

Życie w Little Hangleton toczyło się zwykłym rytmem. Mieszkańcy witali się, dorośli wracali z pracy. Dzieci, dla których wakacje dopiero się rozpoczęły, krzyczały na podwórku, składając tego wyjątkowego dnia życzenia własnym ojcom. Laurki w ich dłoniach, starannie przygotowane pod okiem matek sprawiały, że ukazywały się łagodniejsze oblicza tych na co dzień surowszych rodziców.

Tutaj życie toczyło się zupełnie innym rytmem. Nic nie ukryło się przed wzrokiem sąsiada, żadna rodzinna kłótnia lub mezalians. Broń Boże, żeby cokolwiek złego miało się zdarzyć.

Jednak tamtego dnia wszyscy byli zbyt zajęci, by spostrzec młodego mężczyznę zmierzającego ku dworowi Riddle'ów.

*

Żwir chrzęścił pod butami chłopaka. Ubrany był elegancko, na tyle by nie zwracać uwagi otoczenia. Jego czarne włosy był gładko zaczesane do tyłu, a oczy czujnie obserwowały wszystko, co działo się dokoła.

Doskonale wiedział w jaką stronę iść. Stąd od domu Gauntów było niedaleko.

Dwór Riddle'ów wyrósł przed nim w całym swoim majestacie. Budynek z szarego kamienia sprawiał imponujące wrażenie. Zadbane klomby kwiatów przed domem były wystarczającym dowodem na to, że pani Riddle bardzo dba o ład i porządek. Była to największa i najpiękniejsza posiadłość w okolicy.

Tom podszedł do drzwi i zastukał kołatką. Po chwili usłyszał, jak ktoś idzie mu otworzyć.

Nie minęło parę sekund i zobaczył starszą kobietę, może ledwo po sześćdziesiątce. Usłyszał, jak gwałtownie wzięła głęboki oddech.

-Dzień dobry – powiedział z wyczuwalnym sarkazmem. Kobieta zlustrowała go spojrzeniem, uspokoiła się.

-Wiedziałam, że kiedyś przyjdziesz. Wejdź.

Chłopak przyjął zaproszenie. Dyskretnie rozejrzał się po holu. Wyglądał ładnie, każdy centymetr był dopieszczony przez panią domu.

-Tak podobny do ojca – usłyszał, jak mówi pod nosem, by po chwili dodać głośniej. – Tędy do salonu.

W pokoju siedział mężczyzna, Tom stwierdził, że to musi być mąż gospodyni. Czytał gazetę i nie zauważył nowo przybyłego gościa.

-Dzień dobry – pan Riddle uniósł wzrok na Toma. Grdyka poruszyła się w górę. Wyglądał tak jakby zobaczył ducha. Odłożył czasopismo.

-Witam – odparł. Zapadło milczenie. Thomas Riddle spojrzał na swoją żonę, a ona na niego. Nikt nie wiedział od czego zacząć. – Usiądź, proszę.

Tom usiadł na sofie obok domniemanego dziadka.

-Jak sądzę, domyślacie się kim jestem, nieprawdaż?

-Tak – sarknęła Mary. – Jesteś synem tej wiedźmy! Bękartem!

Mąż zgromił ją spojrzeniem.

-Uspokój się. Chłopcze, jak masz na imię?

-Tom Marvolo Riddle...

-Trzymajcie mnie...Ta czarownica nadała mu nasze nazwisko! - ponownie wtrąciła kobieta.

Ślizgon wygiął wargi w grymasie obrzydzenia.

-Czy mogłabyś się zamknąć i nie obrażać mojej matki – odparł spokojnie, ale to była tylko przykrywka. W środku krew buzowała mu niczym lawa. Już niedługo...

Kobieta zacisnęła dłonie w pięści i zagryzła wargi.

-Czego tutaj chcesz? Pieniędzy za te wszystkie lata? Proszę bardzo, stać nas na to – spojrzała w stronę męża, chcąc zobaczyć jak zareaguje na te słowa.

Chłopak parsknął ironicznym śmiechem. Ta myśl była tak niedorzeczna.

-Pochlebiacie sobie. Chciałem poznać szlamowatą część mojej rodziny.

Państwo Riddle zaczerwienili się z oburzenia.

-Hamuj się! – wykrzyknęli jednocześnie.

-Bo inaczej co? – spytał szyderczo. Wyciągnął z kieszeni marynarki różdżkę. W tej samej chwili do domu weszła jeszcze jedna osoba.

-Przepraszam za spóźnienie, ale musiałem dłużej zostać w pracy - mężczyzna, który wszedł do salonu przypominał kropka w kropkę młodego Ślizgona. Takie same czarne włosy i szare oczy. Ten sam kształt ust wygiętych w lekko pogardliwym uśmieszku – Kompletni nieudacznicy z tych...

Nagle przerwał, gdyż zauważył gościa. Zbladł. W tym samym czasie Tom wstał i podszedł do niego.

-Witaj ojcze.

Tom Riddle Senior wyglądał tak, jakby dostał obuchem w głowę.

-Jak...? Dlaczego?

-Nie chce pieniędzy, nie wiemy dlaczego tu jest – wtrąciła jego matka.

-Czy mogłabyś się nie wtrącać!?

W jej stronę została skierowana różdżka. W oczach Toma zabłysnęła czerwień, jednak po krótkiej chwili zniknęła.

-Opuść to – rozkazał jego ojciec. – To ze mną chyba chcesz rozmawiać, nieprawdaż?

-A ona mi przeszkadza i obrażała moją matkę, ma siedzieć cicho, nie ma sensu pozwalać jej na przerywanie mi. Avada Kedavra!

Ciało jego babki upadło z cichym łoskotem na dywan. Tom Riddle nie mógł uwierzyć, że jego własny syn mógł zabić z tak błahego powodu. Z takim samym niedowierzaniem patrzył na to jego ojciec. Serce przyśpieszyło mu rytm, czuł jak brakuje mu tchu.

Jemu już nie potrzebna była Avada, śmierć sama po niego przyszła.

Voldemort nawet się tym nie przejął. Przynajmniej nie musiał marnować czasu na tego mugola.

-Co ty zrobiłeś! – wykrzyczał ojciec Voldemorta. Rzucił się na ciało matki i zaczął je tulić, tak jakby jeszcze żyła.

-Jak widzisz, można to uznać za spłacenie rachunków – Voldemort uniósł kąciki ust w parodii uśmiechu – Ty zabiłeś moją matkę, ja zabiłem twoją. On – wskazał na swojego dziadka – jest sam sobie winien, a teraz jesteśmy sami.

-Czego jeszcze chcesz?! Ukarać mnie? Już to zrobiłeś.

Ślizgon udał, że się zastanawia.

-Chciałem ciebie poznać, zobaczyć czy jestem do ciebie podobny – tutaj parsknął śmiechem. Był to szaleńczy chichot, który sprawił, że starszemu mężczyźnie przebiegł dreszcz po plecach. – Jak widać, podobieństwo jest zdumiewające. Muszę przyznać ci rację, teraz nie chcę już niczego więcej.

Skierował w jego stronę różdżkę.

-Tom...Proszę, porozmawiajmy. Nie możesz tego tak skończyć!

-Nie nazywaj mnie tak! Teraz nazywam się Voldemort. Nie mogę nosić imienia po kimś tak plugawym, jak ojciec – mugol. Brzydzę się każdej cząstki, która łączy mnie z tobą. Tego, że jestem czymś pomiędzy. Że nigdy nie będę dostatecznie dobry, by zaistnieć chociaż w jednym świecie. Taka jest cena bękarta – powiedział gorzko.

Starszy mężczyzna cofnął się o krok do tyłu. Tuż obok leżały ciała jego matki i ojca.

-Czy nie możesz mnie zrozumieć? Nie potrafisz postawić się na moim miejscu? Ona mnie oszukała – w jego głosie słychać było zdesperowanie.

-To ty nie umiałeś jej zrozumieć. Matka ciebie kochała, a ty mogłeś nauczyć się miłości do niej. Przez ciebie umierała w biedzie i nędzy, a ja musiałem wychowywać się w sierocińcu. A to tylko dlatego, że ty nie umiałeś odwzajemnić jej uczuć! – odparował Voldemort.

-Tom, tak się nie da. Nie rozumiesz tego.

Wyraz twarzy chłopaka przez chwilę zrzedł. On miał czegoś nie rozumieć? Czegoś tak nieistotnego jak miłość? To jest śmieszne!

-To jest śmieszne! – powiedział na głos – Ty...Kłamiesz!

Po chwili wszystko się zmieniło. Pan Riddle przestał się cofać. Zmienił się wyraz jego twarzy. Z jego wcześniejszej maski strachu zniknęło wszystko, pojawiło się natomiast zrozumienie i żal.

To były jego ostatnie chwile, teraz o tym wiedział. Pogodził się z tym.

-Szkoda, że to wszystko potoczyło się w ten sposób. Meropa nie musiała używać eliksiru, to zmieniło i mnie, i ciebie. Może jeszcze wtedy po tym wszystkim jak przestała mi go podawać jednak bym was nie zostawił. Gdyby mi to wytłumaczyła...Może gdybym miał czas do namysłu?

Ale nie zmienię przeszłości – dokończył miękko.

Ręka Voldemorta zatrzęsła się przez chwilę. Przez głowę przemknęło mu miliard sprzecznych myśli, jednak po chwili to wszystko ustało. Ochłonął.

-Nie zgadzam się! To twoja wina. To ty zbrukałeś jej krew, skalałeś ostatniego potomka Salazara Slytherina...To wymaga kary.

Mężczyzna przymknął oczy.

-Szkoda, że niedane mi jest zmienić świat. Ale wiem, że ty go zmienisz. Jesteś zły, a to zobowiązuje.

Nie przeciągając chwili, jego syn uniósł wyżej dłoń i wymówił zaklęcie.

-Avada kedavra.

Ciało mugola opadło obok jego rodziców. Tom podszedł do niego ze skupioną miną, tak jakby nad czymś myślał.

-Wszystkiego najlepszego Tato.

Ucałował jego martwe czoło, które już powoli zaczęło blednąć. Po chwili skierował się do wyjścia. Nie obejrzał się do tyłu. Poszedł dalej, aż do domu rodzinnego swojej matki.

Nie mógł przecież pozostawić po sobie dowodów.