Problem

Sto lat, sto lat~ wyje Atramentowa na cały Poznań. Wszystkiego najlepszego Jordbaer! Zdrowia, szczęścia, powodzenia w miłości, dużo gejozy, weny, setek czytelników i obyś doczekała się 3 sezonu Haikyuu. Może nie jest to twoje OTP, ale lubisz ten paring tak samo jak ja, więc mam nadzieję, że spodoba ci się to w całości, a nie tylko, jak do tej pory w cząstkach. Ściskam ciebie mocno i cieplutko i trzymam kciuki za to, abyś nie miała więcej problemów.

Nie przedłużając, zapraszam wszystkich do czytania.

I jakby ktoś chciał posłuchać tego, co ja słuchałam gdy pisałam to coś, to proszę :D
[klik] i [klik] i [klik]

Tytuł: Problem - bo z nim najlepiej się przespać.

Fandom: Haiykuu
Pairing: KuroKen

Gatunek: yaoi, fluff

Ostrzeżenia: lemon – więc dowodzik, ale co tam :p

Kanon: eee, istnieje w jakiejś ilości

To był deszczowy dzień. Ciężkie chmury wisiały nad Tokio i pozbywały się z siebie balastu, jakim były krople wody. Jeden z nielicznych dni, gdy nie mieli treningu i los podarował im praktycznie cały czas dla siebie. Każdy spędzał go na własną rękę. Niektórzy nadal trenowali, inni uczyli się lub odrabiali wakacyjne zadania, a trzecia grupa po prostu robiła to, na co normalnie nie miała czasu.

Kuroo zaliczał się do pierwszej grupy. Po prostu nosiła go energia, którą musiał jakoś rozładować, a najlepiej było to robić właśnie podczas treningów. Zyskiwał coś w zamian, a jednocześnie tracił to, co było niepotrzebne. Oczywiście były takie dni, gdy musiał obejść się ze smakiem i znaleźć inne wyjście.

Tak było właśnie wtedy. Zrezygnowany patrząc na okno, już wiedział, że raczej nie zrobi tak, jak zwykle. Nie dość, że było tak cholernie ciemno mimo wczesnej pory dnia, to nie miał nikogo do towarzystwa. Kenma raczej jak zwykle korzystając z okazji, gra na PSP.

Westchnąwszy nieco teatralnie, po rozciągnięciu zesztywniałych, po zbyt długim siedzeniu w jednym miejscu, mięśni, przebrał się w lekkie ciuchy, ponieważ mimo paskudnej pogody było parno, zdecydował, że jak zwykle w takiej sytuacji odwiedzić swojego przyjaciela. Nie kłopotał się z zabraniem parasolki. Mieszkali zbyt blisko siebie, więc nawet gdyby deszcz niespodziewanie go zaskoczył (dzięki wszystkim bogom na świecie na razie przestało padać – Tetsurou był bardzo wdzięczny, że postanowił przez całe dwadzieścia minut być mniej upierdliwym dla ludzkości), to nie byłoby to dla niego zbyt wielkim problemem.

Zamknął drzwi od domu i pewnym krokiem ruszył przed siebie. Nawet nie wysłał sms-a do Kozume, gdyż wiedział, że dla niego drzwi z pewnością będą otwarte.

Nie mylił się.

Gdy wszedł do domu Kenmy powitała go cisza. W salonie nie było żywej duszy, tak samo, jak w kuchni i każdym innym pokoju na parterze, więc poszedł na piętro do pokoju przyjaciela.

– Hej, Kenma – powiedział radośnie, wchodząc do pokoju.

Blond włosy rozgrywający Nekomy siedział po turecku na łóżku i tak jak wcześniej myślał Kuroo, grał na PSP. Niechętnie oderwał wzrok od rozgrywki i przywitał się, mrucząc słowa powitania pod nosem.

– Cześć.

– W co grasz? – spytał, rozwalając się tuż obok niego.

– W Ultimate Ninja Storm Revolution – palce Kozume śmigały po konsoli. Kuroo uniósł brew z zainteresowaniem. Przypatrywał się przez chwilę bitwie między dwoma postaciami, których w ogóle nie rozpoznawał. Po paru minutach stało się to jednak zbyt nudne dla ciemnowłosego.

– Poróbmy coś. W domu nie mam nic do roboty – jęknął Tetsurou. Jego przyjaciel jednak nic sobie z tego nie robił i kontynuował rozgrywkę. Tetsurou przewrócił oczyma. W sumie to się tego spodziewał, ale zawsze pozostawał cień nadziei na inną odpowiedź.

Rozejrzał się dookoła w celu znalezienia jakiejś rozrywki, starając się nic nie mówić, chociaż nawet gdyby śpiewał jakąś durną piosenkę, jego przyjaciel byłby i tak na to głuchy.

Pokój Kozume był dość przestronny i utrzymany w jasnych, ciepłych kolorach. Łóżko – ponieważ Kenma nie przepadał zbytnio za futonami – na którym siedzieli chłopacy, znajdowało się na lewo od wejścia, natomiast dokładnie naprzeciwko niego, po drugiej stronie pokoju, stało biurko usłane zeszytami. Na półkach tuż obok leżały podręczniki, książki oraz gry, których w porównaniu z literaturą było o wiele za dużo (chociaż Kenma miał o tym zupełnie inne zdanie).

Laptop chwilowo nieużywany znajdował się obok łóżka, na stoliku nocnym. Gdzieś w kącie leżała piłka do siatki.

Jednym słowem Kuroo nie znalazł nic interesującego. Westchnął lekko znudzony. Nie był przecież aż tak zdesperowany, by zacząć czytać książkę. Nie miał na to najmniejszej ochoty ani odpowiedniego nastroju.

Nie mając żadnej innej opcji, zajął się tym, co lubił robić zaraz po siatkówce (albo nawet przed nią, ale nigdy nikomu się do tego nie przyznał).

Skierował swój wzrok na Kozume. Oglądanie go tak skupionego na czymś, było fascynującym zjawiskiem. Kuroo oparł swoją głowę o rękę i tak podparty, bezwstydnie oddał się swojemu zajęciu.

Kenma miał takie rozczochrane włosy, zupełnie jakby dopiero co wstał. Może i nawet było to prawdą, gdyż nie był rannym ptaszkiem. Kuroo w głębi ducha zazdrościł mu tych włosów, które w przeciwieństwie do jego dawały się okiełznać. Ręka zadrgała mu, by jeszcze bardziej je potargać, ale powstrzymał się, bo wiedział, co by mu groziło za przeszkadzanie w grze.

Niżej znajdowały się oczy. Piękne, bursztynowe, kocie oczy, otoczone gęstą, ciemną zasłoną w postaci rzęs, których nie jedna dziewczyna by zazdrościła. Podążały za postaciami, poruszającymi się po ekranie PSP. Zmrużone i tak bardzo skupione na swoim zajęciu powodowały zmarszczkę na czole. Kuroo jak zwykle, gdy widział przyjaciela w takim stanie, zastanawiał się, czy Kenma byłby zdolny, aby przerzucić taką uwagę na inny obiekt.

Potem zjechał wzrokiem na nos. Długi, zadarty ku górze z rozszerzonymi nozdrzami przy wdychaniu powietrza, gdy coś nie szło po jego myśli. Niżej usta. Te usta, które właśnie teraz były lekko rozchylone i zaczerwienione od przygryzania z nerwów. Zdaniem Tetsurou wyglądały niezwykle zachęcająco, wprost stworzone do ...

Tetsurou głośnio przełknął ślinę. Jego myśli zdecydowanie nie szły w tym kierunku, co powinny, ale nie potrafił się powstrzymać. Czasami po prostu musiał tak patrzeć na swojego przyjaciela. Był świadom, że to nie jest do końca normalne... ale był uzależniony. Kozume był jak powietrze.

Bez jedzenia wytrzymasz trzy tygodnie, bez wody może trzy dni, ale bez tlenu? Zaledwie trzy minuty. Słabo prawda?

Kuroo zrobiło się trochę gorąco i nawet przez myśl przeszło mu, by przerwać tę całą sytuację i pójść nalać sobie coś do picia, ale był jak przykuty kajdankami do oparcia łóżka.

Przeklinając siebie, kontynuował wędrówkę. Sunął po nagiej szyi, białej i dość dziewczęcej, pomijając grdykę tym razem nieruchomą. Klatka piersiowa ukryta pod T-shirtem poruszała się nieznacznie, acz regularnie. Nagle serce Kuroo stanęło, ale dopiero po chwili chłopak zorientował się, że nie tylko ono. Widok skrawka nagiej skóry między brzuchem a podbrzuszem, odsłoniętemu za sprawą podwiniętej koszulki, zadziałał na niego elektryzująco. Blady, jednakże już odznaczony nieznacznymi ciemnymi kępkami włosów, prowadzącymi do ...

Chłopak zerwał się jak oparzony. To zdecydowanie nie tak miało być. To nie miało prawa tak na niego działać! Był chłopcem, do diaska. Chłopcy lubili cycki, nie penisy!

– Idę do łazienki – powiedział szybko i wręcz pędem wyleciał z pokoju. Nie chciał, by jego przyjaciel zobaczył przypadkiem wypukłości w spodniach.

Kenma jednak sobie nic z tego nie robił i nawet nie zarejestrował nieobecności przyjaciela, nadal pochylony nad konsolą. Był oderwany od rzeczywistości, więc za oknem mogłyby śmigać kule i bomby, a on nie byłby niczego świadomy.

Kuroo w tym czasie wpadł do łazienki jak szaleniec. Nie kłopotał się nawet zapalaniem światła. Zamknął drzwi i oparł o nie plecami. Wziął parę głębokich oddechów, by się uspokoić. Z lekkim niepokojem spojrzał w dół na swoje dżinsy i jęknął bezgłośnie.

Był podniecony. I to przez zwykłe przyglądanie się Kozume. Nigdy nic na niego tak nie działało. Materiał spodni boleśnie napierał na męskość Kuroo, domagając się uwolnienia. Był tak diabelnie twardy, jak nigdy wcześniej. Szlag by to trafił.

W głowie czarnowłosego myśl goniła jedna za drugą. Przecież nie mógł tak po prostu sobie zwalić w łazience, ba! W domu przyjaciela, gdy ten jest tuż obok. Mógłby zostać przyłapany, nie mówiąc o tym, co zapewne działoby się później. Wstyd, rozczarowanie Kenmy jego zachowaniem, może nawet zerwaniem przyjaźni.

Serce Kuroo zacisnęło się boleśnie. Tak nie mogło być.

Powoli, stary. Pomyśl o czymś obrzydliwym. Pomyśl o tej starszej pani z kiosku.

Zacisnął mocno powieki tak bardzo, że zobaczył gwiazdy przed oczami. Wyobraźnia podsunęła obraz starej ekspedientki, ale to nic nie dało. Uderzył głową o drzwi, dopiero po chwili reflektując się, że nie może zwracać na siebie uwagi. Z ciężkim westchnieniem rozpiął zamek od spodni, opuszczając je wraz z bokserkami.

Chłodne powietrze wypełniające łazienkę owiało jego penisa. Zadrżał i oparł się plecami o ścianę, tuż obok drzwi. Ujął członka jedną dłonią. Zimno zastąpiło ciepło własnego ciała. Przyjemne mrowienie przebiegło po jego podbrzuszu. Poruszył delikatnie dłonią po całej długości. Jęknął cicho. Dźwięk ten rozległ się po wykafelkowanym pomieszczeniu.

To miał być szybki orgazm. Musiał się pozbyć tego niewygodnego, oh, jakże twardego powodu. Wyobraźnia podsuwała mu swoje zwyczajowe sceny, do których się masturbował. Modelki pozujące do magazynów, które potajemnie kupował albo kradł ojcu, tym razem nie odgrywały swojej roli. Sięgnął więc pamięcią do wspomnienia, gdy po raz pierwszy przypadkiem zobaczył pewną nagą kobietę na plaży, gdy pojechał na wakacje nad morze, ale i to mu w niczym nie pomogło.

Penis pulsował w rytmie uderzeń serca, Krew przepływała przez niego, jeszcze bardziej go powiększając.

A gdyby to tak... – pomyślał Kuroo. Naraz w jego wyobraźni ukształtowały się wizje o Kenmie... O jego wiecznie czerwonych ustach. Jak by się czuł, gdyby to właśnie one objęły jego męskość? Czy byłoby to tak dobre, jak sobie teraz wyobrażał? Wręcz poczuł wyimaginowany język ślizgający się i drażniący erekcję. Odrzucił głowę do tyłu, jak tylko pozwalała mu na to ściana. Na jego czole pojawiły się kropelki potu.

– Och – jęknął bezgłośnie. To było to, czego potrzebował. Jego przyjaciel. Tak... doskonały. Perfekcyjny w swojej dziewczęcej aparycji. Jego ruchy wzmogły się. Stały się szybsze i pewniejsze. Biodra wypychały się do przodu jakby naprzeciwko wyobrażonemu kochankowi. Oddech Kuroo stał się płytszy i coraz szybszy. Odchylił głowę w bok i wcisnął usta w zagłębienie między ramieniem a szyją, by stłumić odgłosy, jakie z siebie wydawał.

Każdy jego ruch zdawał się po stokroć intensywniejszy. Palcem wskazującym potarł wrażliwą główkę penisa, rozprowadzając po nim pierwsze sączące się zaczątki spermy.

Cały rozpalony był zażenowany reakcjami swojego młodego ciała, tak szybko zbliżającego się do upragnionego końca.

Kenma był cierpliwy. Tylko tak mógł siebie nazwać po tym, jak piętnaście razy podchodził do przejścia ostatnich etapów gry. Dzisiejszego dnia nie miał na nic specjalnego ochoty, więc tak jak zwykle zaczął grać na PSP. Nowa gra tak go wciągnęła, że nie zjadł śniadania i mimo tego, że prawie dochodziło południe

– A gdzie jest Kuroo? – rzucił w przestrzeń, kiedy przeszedł ostatni poziom. Rozejrzał się po swoim pokoju. Po jego przyjacielu nie pozostał żaden ślad. Zmarszczył brwi, by przypomnieć, co się działo. Pamiętał, że grał, a Kuroo coś do niego gadał, by później sobie odpuścić. Wtedy mógł się skupić na rozgrywce, za co był wdzięczny przyjacielowi. Później nie pamiętał już niczego.

– Hmm – zastanawiał się. Włosy opadły mu na oczy, więc odgarnął je za uszy. Zaburczało mu w brzuchu. – Jeść – tylko o tym był teraz w stanie myśleć.

Wyszedł z pokoju z zamiarem udania się do kuchni, ale przechodząc koło łazienki, zatopiony we własnych myślach, odruchowo postanowił się wysikać.

Zapalił światło i już chwytał klamkę, by przyciągnąć do siebie drzwi. Jedną nogą już przekraczał próg, gdy usłyszał po swojej lewej najpierw głuche jęknięcie wraz ze swoim imieniem, a następnie soczyste przekleństwo.

Kenma przyciągnął drzwi do siebie. Odgłosy dochodziły do niego właśnie zza nich. To, co ukazało się jego oczom, wyryło się w jego pamięci już na zawsze.

Tetsurou. Na wpół rozebrany. Z ekstatycznym wyrazem twarzy i ręką zaciśniętą na swoim penisie, z którego sączyła się sperma.

Oddech uwiązł mu w gdzieś w płucach i za nic w świecie nie mógł się wydostać, spowodowany szokiem. Przez chwilę istniał on, Kuroo oraz chłód łazienki.

– Kenma – usłyszał ponownie swoje imię z ust Kuroo. Stanął jak sparaliżowany. Momentalnie zaschnęło mu w ustach, więc nerwowo przełknął ślinę, świadomy każdej upływającej sekundy pełnej milczenia i swoistego napięcia. Nagle jakby coś kliknęło reset w mózgu blondyna. Powoli jedną nogą po drugiej wycofywał się z łazienki.

W oczach Tetsurou zabłysło przerażenie. Chciał złapać Kenmę, ale z opuszczonymi spodniami okazało się to niemożliwe. Nogi zaplątały się w materiał, więc siłą rzeczy, zamiast złapać Kozume, obalił się na niego.

Blondyn leżał na ziemi sztywny jak kłoda. Wiszący nad nim Kuroo wcale nie polepszał sytuacji. Pół nagi, na dodatek tą gorszą połówką. Patrzyli na siebie przez parę sekund, które zdawały się wiecznością.

– Kenma – zaczął ponownie Kuroo. Nie kłopotał się ze wstawaniem. Oparł dłonie po obu stronach głowy blondyna.

– Nic nie mów – powiedział Kozume.

– Kiedy ja chcę...

– Nic. Nie. Mów – głos rozgrywającego Nekomy był przepełniony irytacją, zdenerwowaniem, zażenowaniem i innymi słowami, które akurat w tej chwili uciekły mu z głowy. W myślach jedynie błąkała mu się myśl, że to wygląda jak scena z jakiejś gry eroge dla gei. – Wstawaj, durniu.

Czarnowłosy w milczeniu podniósł się, podciągnął spodnie, cały zaczerwieniony. Jego wzrok był wbity w podłogę okrytą panelami.

– Jak posprzątasz po sobie, to przyjdź do mojego pokoju – powiedział Kenma i obrócił się na pięcie, by zejść na dół. Dopiero tam pozwolił sobie na okazanie swoich emocji. Usiadł na jednym z krzeseł znajdujących się przy stole i schował twarz w dłoniach. Nie musiał patrzeć w lustro, by wiedzieć, że policzki pokryły się czerwienią. Wziął drżący oddech, aby się uspokoić.

Normalnie od razu by zapomniał o tym, co się stało, ale cóż... To nie było normalne. Musiał w spokoju przemyśleć to, co się wydarzyło. Ciszę w mieszkaniu rozpraszało jedynie ciche stukanie deszczu o szybę i szuranie Kuroo na piętrze.

No tak kazałem mu posprzątać – pomyślał chłopak. Nalał sobie wody z dzbanka i zaniósł szklankę na górę do pokoju. Sączył powoli płyn, by się ochłodzić. Kiedy przechodził obok łazienki, nie odważył się spojrzeć w jej kierunku. Parł przed siebie do swoich czterech ścian. Dopiero gdy wszedł do pokoju, poczuł względny spokój. Obecność ukochanego PSP miała na niego kojący wpływ. Wziął go do ręki i od razu uszło z niego trochę napięcia. Włączył jeszcze raz ostatni poziom, by poprawić wynik. Tak. Gra był znacznie prostsza niż rzeczywistość. Mógł nie myśleć o tym, co zaszło przed chwilą. Mógł zapomnieć. Dlatego też, kiedy Kuroo wszedł do pokoju, w ogóle nie był świadomy tego, co się wokół niego działo.

Tetsurou rozejrzał się po pokoju trochę bez powodu. Od razu rzucił mu się w oczy Kenma siedzący tak, jakby nic się nie stało. Kuroo miał przez chwilę taką nadzieję, że może tak będzie. Zapomną o tym, co w sumie byłoby prawdopodobne. Umysł Kenmy wypierał pewne elementy rzeczywistości z zadziwiającą prędkością. Odkaszlnął, by zwrócić na siebie uwagę, ale to nic nie wskórało.

Przeszło mu chwilę przez myśl, by po prostu wyjść stąd bez konfrontacji, ale uznał to za zbytnio tchórzowskie, nawet jak na niego. Usiadł przy krześle, stojącym obok biurka. Miał przynajmniej czas do namysłu.

Głupio wyszło z tą całą sytuacją – pomyślał chłopak. Nie było to zbyt odkrywcze, nawet jak na niego. – Ale to w sumie nawet dobrze. Przynajmniej nie muszę się kryć...

No dobrze, może i podobał mu się blondyn. Ciężko było to przyznać przed sobą nawet w myślach. W końcu stwierdzenie tego stało się taką ostatecznością. Teraz mógł tylko iść dalej, a nie robić krok w tył, mimo całego swego zażenowania, bo chociaż inni mogli sądzić, że jest taki pewny siebie, to on wcale taki nie był.

Zdecydowanie tracił swój animusz, gdy coś szło nie po jego myśli, a przyłapanie go na masturbacji decydowanie się do tego zaliczało.

Kuroo przesunął dłonią po biurku, powodując pisk, ale nawet i to nie zwróciło na niego uwagi Kenmy. Pozostało mu jedynie czekać, aż ten skończy grać, jednak tym razem starał się na niego nie patrzeć.

Po mniej więcej kilkunastu minutach usłyszał jak Kenma ziewa. Zerknął na niego, by zobaczyć, że odkłada na bok PSP. Przetarł oczy i spojrzał prosto na niego.

– O, jesteś – powiedział – Szczerze, to sądziłem, że już ciebie tutaj nie ma.

– Emm, liczyłeś na to? – spytał Kuroo, trochę żartując, dla rozluźnienia atmosfery, jaka się wokół nich zagęściła.

Chłopak zamilknął.

– Nie, w sumie to nie.

– Słuchaj, ja... – zaczęli jednocześnie, by również w tym samym czasie urwać. Kuroo zaśmiał się krótko, by zacząć:

– Może ty pierwszy?

– … – Kozume zamrugał, odchrząknął, po czym wymamrotał. – Zapomnij o tym.

Serce Kuroo zatrzymało się na chwilę, by zaraz szybko uderzyć. No cóż... Myślał, że to będzie najlepsza opcja dla nich obydwu, ale teraz, gdy usłyszał te słowa, zaczęło mu się to wydawać złym pomysłem. Mieli przejść nad tym do codzienności? Wtedy i tak nic nie będzie takie samo. Nie... – pomyślał Kuroo. – To nie może się tak skończyć. Wstał z krzesła, by... W sumie nie wiedział, co chciał zrobić. Cokolwiek. Tak więc jako człowiek, który przeżył w swoim życiu już parę upadków, zrobił to, co potrafił najlepiej. Oczywiście przez pomyłkę, jak później solennie przyrzekał.

Zrobiwszy krok do przodu, potknął się o krawędź dywanu i rękoma zahaczył o kołdrę, na której leżało urządzenie niedawno używane przez blondyna. PSP spadało na dół. Kuroo od razu zerwał się na nogi, zupełnie jakby za sprawą kubła zimnej wody.

Kenma już schylał się, by złapać PSP, ale ubiegły go dłonie Kuroo. Ich palce zetknęły się ze sobą. Oczy czarnowłosego zabłysły w ten dziwny sposób, tak charakterystyczny dla niego. Objął dłoń rozgrywającego, który patrzył na niego, usiłując zachować pozory obojętności, podczas gdy wewnątrz niego walczyły dwa głosy. Jeden upierał się, by wycofać się, póki ma jeszcze czas, a drugi chciał ulec.

Tetsurou wyjął PSP z ręki i odłożył delikatnie na półkę, znając doskonale blondyna, który jasno i wyraźnie dawał znać, że jeżeli coś stanie się temu cudowi techniki ludzkiej, to popełni morderstwo. Jego wzrok skierował się na usta niższego chłopaka. Tak jak wcześniej, gdy go obserwował podczas gry, znowu miał je zaczerwienione. Może jego spojrzenie zadawało nieme pytanie – sam nie wiedział – ale rozgrywający kiwnął lekko głową w geście przyzwolenia.

Kuroo znalazł się jeszcze bliżej przyjaciela. Przyłożył dłoń do policzka przyjaciela, by delikatnie ją unieść. Nie zastanawiał się zbytnio nad tym, co robi. Po prostu przylgnął ustami do warg Kozume.

Tak jak się spodziewał, było to zbyt piorunujące doświadczenie, którego potem, kilka godzin później po całym zdarzeniu, nie umiał opisać słowami, jakie istnieją w jakimkolwiek języku stworzonym przez człowieka. Było perfekcyjnie. Usta miały delikatną fakturę, były ciepłe, miękkie, wprost stworzone do pocałunków. Szczególnie tych powolnych i słodkich. Jedną dłonią przesuwał palcem wskazującym po niewidocznym zarysie szczęki. Niższy chłopak nieśmiało rozchylił wargi, jedną dłoń kładąc na torsie kapitana Nekomy. Pod palcami czuł jak szybko bije serce Tetsurou.

– Kenma – szepnął Kuroo, odrywając się na chwilę od chłopaka. Ten otworzył oczy, spojrzał na niego spod tego wachlarza rzęs. Widok ten spowodował dziwny ucisk w klatce piersiowej czarnowłosego. Było czymś niesamowitym widzieć Kozume w takiej chwili, gdy maska wszechobecnej obojętności chociaż trochę opadła. Objął blondyna i przyciągnął jeszcze bliżej do siebie, a ten założył niepewnie jedną rękę na szyję Tetsurou. Ten odwrócił głowę lekko w prawą stronę, by ucałować odkryty kawałek skóry. Może był to niewinny gest, ale czarnowłosy usłyszał, jak z ust rozgrywającego wydostało się ciche sapnięcie.

Kuroo wycofał się trochę, kierując się w stronę łóżka, jednocześnie posyłając Kenmie pytające spojrzenie. Ten jedynie przylgnął do niego, przez co obydwoje stracili równowagę i upadli na miękki materac, który ugiął się pod ich ciężarem.

– Kenma, ty kocie – powiedział rozbawiony Kuroo, patrząc na chłopaka z dozą czułości.

– Cicho bądź – zbeształ go blondyn. Oparł się na ciele czarnowłosego, a jako że był niższy i lżejszy, nie sprawiło to kapitanowi Nekomy zbyt wielkiego kłopotu i bólu. Położył dłonie na jego plecach i przyciągnął go do siebie, a sam podciągnął się i oparł o zagłówek. Tak było wygodniej, gdy Kenma siedział na jego udach. Wygodniej i przyjemniej – dopowiedział w myślach Tetsurou.

– Wiesz, jak możesz zamknąć mi usta – zażartował.

Kenma spojrzał na niego zza zmrużonych powiek, po czym uniósł jedną brew.

– Nie mam zielonego pojęcia, o co ci chodzi.

– Doprawdy? – zamruczał Kuroo. Mając dłonie nadal na plecach blondyna, objął go tak, by ich usta się zetknęły. Ten pocałunek był odmienny od poprzedniego. Ocierali się o siebie wargami, kąsając i skubając. Kozume, chociaż na co dzień dość wycofany ze społeczeństwa, wiecznie, w coś grający, zachował się tak, jakby go coś trzasnęło. I to mocno.

Obie ręce zarzucił za szyję przyjaciela i zaczął obdarzać go gorącymi pocałunkami. Tetsurou mocno zaskoczony z radością je odwzajemniał. Ciepło ciała Kenmy tuż obok jego było czymś wspaniałym w tak okropny dzień, który z każdą mijającą chwilą stawał się coraz lepszy.

Po pewnym czasie Kuroo nie potrafił się opanować. Jego ręce zawędrowały pod koszulkę blondyna. Swoimi długimi palcami kreślił kółka, na jasnej skórze Kenmy. Ten oderwał swoje usta od jego i schował twarz w zagięciu szyi partnera, by stłumić jęki, który wyrwał mu się z piersi. Dźwięk ten spowodował niemałą rewelację dla Kuroo. Zupełnie jakby ten ton uderzył prosto w jego serce, które zdecydowało się skierować całą krew na południe jego ciała. Dokładnie w jedno miejsce, które było drażnione przez ocieranie się ud obu chłopaków. Nie, żeby to było dziwne, oczywiście, że nie. Jednak to, że ulżył sobie może półgodziny temu, a teraz znowu miał problem z erekcją, było nieco zawstydzające.

Chłopie, ogarnij się – pomyślał Kuroo.

– Kenma – powiedział cicho, by nie zakłócić ciszy dookoła nich, co było do niego niepodobne. Po prostu czuł, że nie powinien tego psuć. To było zbyt... zbyt piękne i nierzeczywiste, zupełnie jak sen, z którego można zostać wyrwanym w każdej sekundzie.

– Hmm? – mruknął chłopak.

– Mam problem.

– Wiem, czuję to, jakbyś się nie zorientował.

Kuroo miał ochotę strzelić sobie epickiego facepalma, gdyby nie to, że w tym przypadku musiałby oderwał dłonie od ciała Kenmy. Westchnął cicho, gdy blondyn przeniósł ciężar swojego ciała na drugi bok, przesuwając biodrami po jego odpowiedniczkach. Wyrwał je gwałtownie do przodu, zrzucając z nich prawie chłopaka.

– Z – zrób to jeszcze raz – powiedział. Kozume przechylił głowę w bok, zupełnie jakby kalkulował w myślach korzyści z tego, co miałby zrobić dla przyjaciela.

– Nie chcę – postanowił i zsunął się z czarnowłosego. Ten wydał z siebie gniewne parsknięcie i złapał go za rękę, nie pozwalając odejść. Przyciągnął go do siebie i przydusił do materaca, a sam znalazł się nad nim, dokładnie w takiej samej pozycji jak przed łazienką.

– Pocałowałeś mnie. Wybrałeś mnie. Teraz tak łatwo się z tego nie wywiniesz... kotku – przeciągnął ostatnie słowo Tetsurou. Drugi chłopak spojrzał na niego tymi swoimi bursztynowymi ślepiami.

– Jesteś niewyżyty, wiesz o tym?

– Ty też się o tym dowiesz – zripostował Kuroo. Pocałował go ponownie prosto w usta, ssąc dolną wargę. Językiem musnął lekko usta. Kenma uchylił je, zapraszając go do środka. Tetsurou z zapamiętaniem badał każdy zakątek wnętrza blondyna. Jedną ręką przeczesywał włosy, masując delikatnie skórę głowy.

Kapitan Nekomy przycisnął swoje biodra do krocza drugiego chłopaka. Ustami zjechał na szyję, całując krtań i grdykę. Językiem wytaczał wilgotną ścieżkę, którą pieścił powiewem swojego oddechu. Kenmą wstrząsały dreszcze rozkoszy. Kuroo podniósł się lekko, by wsunąć dłonie za koszulkę chłopaka i zdjąć ją. Kenma bezwolnie dał się rozebrać. Jego zarumienione policzki były jednoznacznym dowodem na to, że to, co się działo, silnie na niego działało. Kiedy Tetsurou odrzucił na podłogę T-shirt, jego oczom ukazała się naga klatka piersiowa Kenmy. Blada, nieopalona, w porównaniu do jego własnej, której jedynymi barwnymi elementami były czerwono-brązowe sutki. Do buzi ciemnowłosego napłynęła ślina. Czuł się jak wilk na uczcie ze świeżych owieczek. Takich małych, smacznych kąsków. Sam miał przed sobą jednego. Palcem wskazującym oraz kciukiem objął prawy sutek. Potarł go, a następnie, aby złagodzić ból, liznął go językiem.

– Ach – usłyszał. Tym zachęcony, drugą dłonią zaczął zajmować się lewą brodawką. Kenma zarzucił mu obie nogi na biodra i złączył je na kostkach. Wypychał swoje biodra ku czarnowłosemu. Ich erekcje ocierały się o siebie wzajemnie, jednak było to zbyt przytłumione doznanie, dlatego też Kuroo, jako osobnik w gorącej wodzie kąpany, oderwał się od swojej dotychczasowej czynności i szybkim ruchem zaczął ściągać spodnie rozgrywającego, a następnie znajdującą się pod nimi bieliznę. Wszystko to wylądowało tuż obok koszulki.

Kozume, teraz już całkowicie nagi leżał z bezwładnie rozłożonymi kończynami. Patrzył jedynie z wyzwaniem prosto w oczy Tetsurou, które wręcz siłą musiał powstrzymywać, by nie kierowały się do Tego miejsca. Blondyn lekko podciągnął nogi,

Ręce drugiego licealisty rozsunęły je. Przejechał dłońmi po całej ich długości od kolan, aż do ud. Zatrzymał się tam na chwilę, by podrażnić się trochę z chłopakiem, jednak i tak przed jego oczami majaczył członek Kozume, w całej swojej krasie. Zaczerwieniony, na wpół twardy od pieszczot. Tak podobny do jego własnego, a jednocześnie inny.

– Kuroo, przestań – powiedział Kenma. Spojrzał na niego oczami pełnymi pragnienia spełnienia.

– Mam przestać? – droczył się. Przesunął palcami wzdłuż pachwin.

– Dokończ – wyszeptał blondyn. Kuroo podniósł kącik warg w imitacji uśmiechu. Obie dłonie położył na udach. Kciukami wytaczał na nich małe kółka, coraz bardziej zbliżając się do jego penisa. Ten coraz bardziej twardniał. Kiedy Tetsurou stwierdził, że dostatecznie pograł na emocjach licealisty, zdjął swoje spodnie, gdyż coraz bardziej go uwierały w kroku. Kiedy już się z nimi uporał, to samo zrobił z koszulką i bokserkami.

Obu nagich chłopców patrzyło na siebie tak, jakby nigdy siebie nie widzieli, co w sumie było prawdą. Raczej nigdy nie ujrzeli siebie w takich wydaniach. Obydwaj chłopcy wstrzymali oddech. Pierwszy odezwał się ciemnowłosy.

– Czy...? – nie zdążył dokończyć, gdyż Kenma powstrzymał go kiwnięciem głowy. Jedyne co zrobił, to wyciągnął dłoń w stronę stolika, a dokładniej do ostatniej szuflady. Nawet nie patrząc w jej kierunku, wyciągnął z niej małe pudełeczko. – Wazelina? Kenma... – zaczął. – Tego się też nie spodziewałem.

– Kosmetyczna. Na zimę usta mi pękają – wytłumaczył się Kozume.

– Uhm – kapitan Nekomy połaskotał niższego chłopaka po brzuchu. – Jak dziewczyna.

– Nie denerwuj mnie.

– Ach, tak? – Kuroo sięgnął jedną dłonią po członka Kenmy. Czubkiem palca wskazującego musnął jego jasnoczerwoną główkę, co spowodowało wyrwanie się westchnięcia zza ust drugiego chłopaka. Pochylił ku niej głowę. Niepewnie zbliżył do niej usta. Wyciągnął język i liznął po całej długości, by później zachłannie schować go w swoich ustach. Językiem przesuwał wzdłuż żył, doprowadzających krew, drażnił je. Dłońmi dotykał tężejące jądra blondyna, badając ich ciężar.

Posapywanie i jęki Kenmy były przyjemnym tłem muzycznym dla Kuroo. Wsłuchiwał się w nie, szukając drobnych zmian, które mówiły, że jest mu dobrze. Chłopak spijał sączącą się z penisa spermę. Była gorzka i kwaśna zarazem, ale dało się do niej przyzwyczaić.

Tysiące strzał przyjemności przeszywało ciało Kozume. Korzystając z chwilowego rozproszenia, niezauważenie wsunął jeden palec umorusany wazeliną we wnętrze chłopaka, a ten zacisnął się wokół intruza.

– Kur... – zaczął rozgrywający, odsuwając się lekko. Wysunął się z ust ciemnowłosego.

– Cii – powiedział drugi chłopak. – Pozwól mi – poprosił. Spojrzał prosto w oczy Kozume. Szkliste przeciwko pełnym pożądania. Patrząc tak na niego, ponownie włożył palec. Znowu napotkał opór. – Rozluźnij się.

– Łatwo ci mówić. To nie ty masz coś w dupie – odparował blondyn w chwili przytomności umysłu, a pozbawiony jej jeszcze raz, gdy Kuroo wrócił do pieszczenia jego erekcji i przedostania się do jego dziurki.

– Wyluzuj.

Tym razem Kenma postarał się wziąć jego słowa do serca i kapitan Nekomy gładko wsunął palec. Przesunął nim wokół mięśni i ściankach odbytu, powodując przykurczenie nóg Kozume. Dołączył kolejny, przerywając pieszczoty na penisie drugiego chłopaka, by ten tak szybko nie mógł dojść. Ten wydawał z siebie rozkoszne dźwięki, przez które Kuroo stawał się jeszcze bardziej twardy.

– Aaa – jęknął przeciągle Kenma, gdy uczucie wypełnienia zdominowało go całkowicie. Powolne wsuwanie i wysuwanie było tak dobre, ale brakowało mu czegoś większego. Spojrzał zza półprzymkniętych powiek na chłopaka, łapiąc go ręką pod brodą i przesuwając opuszką po wargach. Ten wysunął różowy język, by musnąć ją.

Kuroo pochylił się ku niemu, aby go pocałować. Blond włosy chłopak poczuł w swoich ustach smak własnego nasienia.

– Poczekaj – przerwał Tetsurou. Przechylił się na drugą stronę łóżka, dokładnie tak gdzie upuścił swoje spodnie. Z kieszeni dżinsów wyciągnął paczkę kondomów.

– Mam wiedzieć, dlaczego miałeś przy sobie prezerwatywę? – Kenma uniósł brew na znak zaciekawienia.

– Niekoniecznie. – odpowiedział, rozpakowując jednego i zakładając na swojego penisa. Dumnie sterczący na baczność, czerwony do granic możliwości chciał zatopić się w ciele. – Jesteś pewien? W końcu...

– Na to chyba już trochę za późno – odparł sarkastycznie Kozume, jednak oblizał zaczerwienione usta. Rozszerzył bardziej nogi, by ułatwić chłopakowi wejście. Tetsurou zbliżył swojego penisa do dziurki i powolnym ruchem przedarł się przez pierścień mięśni. Kenma syknął z bólu i zacisnął się wokół intruza.

– Cii – powiedział spokojnie Kuroo. Położył swoją ciepłą dłoń na policzku chłopaka, ścierając łzę toczącą się po policzku. – Robię co w mojej mocy, by być delikatny.

Blondyn spojrzał na niego z ufnością i złapał go za rękę.

– Okej.

Kuroo niepewnie zaczął minimalnie poruszać biodrami, by nie wyrządzić żadnych szkód, ale było to dość trudne. Wnętrze Kenmy było takie gorące i ciasne. Wręcz stworzone do pieprzenia – pomyślał Kuroo. Jeszcze gdzieś tam na obrzeżach świadomości błąkała mu się myśl, że to chyba ten moment, w którym Kozume przestał być jego przyjacielem, a stał się kim więcej.

Przyśpieszył swoje ruchy. Pot spływał mu między łopatkami, a nastroszone włosy miał mokre tuż przy karku. Kenmie widocznie pierwszy ból już przeszedł, ponieważ z ochotą zaczął się w jego stronę wypychać. Jego włosy rozproszone na zmiętolonej pościeli, czerwona twarz i rozchylone, wilgotne usta dodatkowo podkręcały Tetsurou.

Po całym pokoju roznosiły się ich ciężkie oddechy, mieszane z pojękiwaniem oraz charakterystycznym odgłosem cichego skrzypienia materaca pod ciężarem ich ciał. Dźwięk obijających się ciał był niezwykle erotyczny. Rytmiczne ruchy frykcyjne i cudowne uczucie tarcia doprowadzały Kuroo do szaleństwa. Chciał tego samego dla Kozume, więc postarał się jeszcze głębiej go penetrować. Ustawił się pod kątem, by trafić w prostatę. Widok Kenmy łapczywie biorącego oddech tuż po tym, jak wygiął się w łuk, powiedział mu, że widocznie trafił do celu. Wystarczyło jedynie jeszcze parę ruchów, by blondyn doszedł, brudząc swoją spermą brzuch swój, jak i również Tetsurou. Dokładnie parę sekund po nim pod wpływem zaciskających się mięśni na penisie czarnowłosego, doszedł i on sam. Z głową wygiętą do tyłu i okrzykiem na ustach. Żyjąc jeszcze tą chwilą spełnienia, wykonał parę ruchów wewnątrz Kenmy, by potem wyjść i osunąć się po prawej stronie blondyna.

Kenma z zagiętymi rękami w pięście, poruszał bezgłośnie ustami. Brudny, spocony, zaczerwieniony. Istniało wiele przymiotników opisujących jego chwilowy stan, jednak żaden nie oddawał go w pełni.

Starali się uspokoić swoje oddechy. Kuroo złapał za rękę Kenmę. Trwali tak przez dość długi czas, dopóki nie zmorzył ich sen.

Po przebudzeniu, Kuroo nie za bardzo wiedział, gdzie się znajduje. Nie musiał nawet otwierać oczu, by to stwierdzić. Poduszka, na której leżała jego głowa, wcale nie pachniała tak jak jego własna. Drugą rzeczą było ciepłe ciało leżące tuż przy jego ciele. Otworzył oczy i od razu wszystko mu się przypomniało. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczył, były ciemne odrosty. Jedną ręką, która leżała na plecach blondyna, odgarnał mu grzywkę z twarzy.

Kenma był rozluźniony. Oddychał głęboko, nadal śpiąc. Sen wymazał z niego wszelkie napięcie.

Uroczy – pomyślał Tetsurou. Pocałował delikatnie kącik jego ust. Ręka z powrotem znalazła się plecach Kozume, by go objąć. Uśmiechnął się w duchu. Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Czuł się tak szczęśliwy, jak nigdy w życiu. Przybliżył się jeszcze bardziej do drugiego chłopaka. Prawą nogę włożył między nogi Kenmy – był to odruch bezwarunkowy. Mieli jeszcze sporo czasu.

Po wspólnym prysznicu, posprzątaniu pokoju i wyrzuceniu wszystkich dowodów, które świadczyły o tym, że uprawiali seks, chłopcy w przyjemnej atmosferze zagrali w grę na Playstation. Nie było między nimi żadnego napięcia, a i zachowywali się tak samo, jak zwykle. Kenma tak samo obojętny na świat, pomijając grę i Kuroo mający ADHD. Mimo wszystko Tetsurou zachował sobie w pamięci widok Kozume, który jednak potrafił zrzucić z siebie tę maskę obojętności.

Po dłuższej rozgrywce, która trwała ponad trzy godziny, nadszedł czas na pożegnanie. Dopiero wtedy zaczęło wisieć między nimi napięcie.

Chłopcy stanęli naprzeciwko siebie. Kuroo jako ten wyższy doskonale widział czubek głowy Kozume. Niższy zadarł głowę do góry, by móc spojrzeć Tetsurou prosto w oczy. To była magiczna chwila.

Kuroo powoli uniósł dłoń i położył ją na bladym policzku blondyna, kciukiem muskając kącik wargi. Zza lekko uchylonych ust wydostał się krótki wydech powietrza. Można było zauważyć gołym okiem gęsią skórkę, która pojawiła się na szyi Kenmy.

Tetsurou pochylił się, by pocałować odsłonięty fragment, tuż obok tętnicy szyjnej. Czuł pod swoimi wargami szybsze tętno. Dłonie ulokował na biodrach niższego chłopaka, ale po chwili zaczęły wędrować po jego plecach, by ostatecznie go objąć. Kenma przylgnął do niego niczym druga skóra. Nie dałoby się wetknąć między nich szpilki. Tkwili tak przez dłuższą chwilę, starając się trochę uspokoić.

– Muszę już iść – powiedział cicho Kuroo.

Blondyn mruknął coś w materiał koszulki Tetsurou, czego ten nie zrozumiał.

– Kozume... Powtórz.

– Nie idź – poprosił. – Pograj ze mną.

Czarnowłosy jedynie westchnął teatralnie i odsunął się o parę centymetrów.

– Jutro też jest dzień – znowu ucałował usta swojego przyjaciela... A teraz to już raczej chłopaka – poprawił siebie w myślach Kuroo.

Niższy chłopak odprowadził drugiego do drzwi. Na dworze nadal padało.

– Chcesz parasolkę? – zaproponował.

– Nie, dzięki. Przecież nie jest, aż tak tragicznie. – Kuroo spojrzał prosto w oczy Kenmy – No to do jutra.

Policzki blondyna oblały się szkarłatem.

– Pa – powiedział miękko. Stanął w przejściu, by odprowadzić wzrokiem kapitana Nekomy. Ten musnął palcami jego dłoń na pożegnanie.