Spodziewałam się tego

Życzę Wam szczęśliwych Walentynek. Niech przynajmniej Wam się powiodą :)

Spodziewałam się tego

Czternasty lutego był z pozoru dniem takim jak każdy inny. Uczniowie wstawali, ubierali się, schodzili na śniadanie, by później uczęszczać na lekcje, ale to wszystko, to tylko złudzenie. Tak naprawdę cały dzień posiadał w sobie drugie dno. To właśnie w tym wyjątkowym dniu pary spędzały ze sobą czas, a zakochani wyznawali sobie uczucia... a raczej starali się to zrobić w jakiś wyrafinowany sposób.

W tym roku nic pod tym względem się nie zmieniło. No prawie wszystko.

W tym roku Ron Weasley wreszcie miał wyznać swoje uczucia Hermionie Granger.

Planował to od dawna. Już w zeszłym roku miał zamiar to zrobić, ale zamieszanie z Umbridge wszystko popsuło. Teraz wszystko miało się udać, wręcz MUSIAŁO. Nie było innej opcji.

*

Godzina 8 – śniadanie w Wielkiej Sali

Podejście numer 1

Wielka Sala wyglądała, jakby była zaatakowana przez całą armię sów. Setki listów czekały na swoich adresatów. Uczniowie byli w wyśmienitym humorze.

Ron wszedł do sali razem z Harrym i Hermioną.

– Harry, zobacz! Hedwiga – zauważyła Hermiona. Usiadła przy stole Gryfiindoru, witając się przy okazji z Ginny, która zarumieniła się na widok Harry'ego. Ten uśmiechnął się nieśmiało.

Hedwiga razem z kilkunastoma innymi sowami siedziała na stole, czekając na Harry'ego.

– W tym roku masz niezły połów – powiedział Ron – Ile to? Dwanaście? A to dopiero ósma rano.

– Mogłyby się uspokoić. W końcu mam Ginny – Harry spojrzał na swoją dziewczynę. Ta bombardowała spojrzeniem listy.

– Daj spokój, to się nie zmieni. Chyba nie masz mi za złe, że nie wysłałam dla ciebie żadnego? – uśmiechnęła się rudowłosa.

– Owszem, karą będzie randka...

– Hej, hej... Ja tu jestem – wtrącił się Ron – może i pozwoliłem wam chodzić, ale nie musicie mi o wszystkim mówić.

– Ron, braciszku. Ty pozwoliłeś? Nie skomentuje tego.

– Harry, otwórz te listy – przerwała im Hermiona. – Albo je wyrzuć.

Czarnowłosy wzruszył ramionami.

– Wyrzucę, ja mam wszystko, czego mi trzeba – uśmiechnął się promiennie do Ginny.

Byli tacy zakochani. Hermiona i Ron spojrzeli po sobie, zachowując taktowne milczenie. Niech pozwolą im na gruchanie chociaż dzisiaj.

Zjedli spokojnie śniadanie. Harry rozmawiał o czymś po cichu ze swoją dziewczyną, a Ron starał się zebrać w sobie, by zdobyć się na TO wyznanie. Cały czas miał w kieszeni szaty pudełko z łańcuszkiem, który miał zamiar podarować brązowowłosej. Zbierał na niego pieniądze od roku.

– Hermiona?

Dziewczyna nie oderwała spojrzenia od podręcznika od transmutacji.

– Tak?

Ron miał ochotę powiedzieć: Hej, spójrz na mnie. Ja tu się staram wyznać ci miłość.

– Ja... – nie zdążył nic powiedzieć, ponieważ Harry przerwał mu swoim pytaniem.

– Ron, Hermiona? Chodźmy, bo spóźnimy się na lekcję.

– Och, zaczytałam się – Hermiona odłożyła podręcznik do torby, patrząc na Rona. – Coś chciałeś powiedzieć?

Ron milczał. Gdy Harry i Ginny na niego patrzyli, nie mógł tego z siebie wykrztusić.

– Nic, nieważne.

W myślach dusił czarnowłosego i walił jego głową o ścianę. Jak mógł mi tak przerwać? Dlaczego akurat mi?

*

Godzina 9 – przerwa między transmutacją i zielarstwem

Podejście numer 2

Przez całą lekcję transmutacji Ron głowił się nad swoim problemem. Za każdym razem, gdy starał się skupić na rzucaniu zaklęcia powodującego zmianę szczura w pióro, jego myśli odpływały w stronę Hermiony.

Fakt, że siedziała tuż przed nim, w ogóle nie ułatwiał sprawy.

Może mógłby wyczarować z jej szczura pióro, które napisałoby wyznanie miłosne? Nie, znał swoje umiejętności. Jeszcze by coś zepsuł i zamiast tego pojawiłby się pawian jak w przypadku Seamusa.

Przez ten galimatias w głowie, jego szczur tylko uciekał przed różdżką. Na nic zdawały się próby transmutacji.

Weasley tylko westchnął znużony. To było takie trudne być obok niej i żyć w milczeniu.

Ale dzisiaj to zmienię – powtórzył po raz kolejny w myślach.

Gdy zadzwonił dzwonek, był zwarty i gotowy, by ponownie przystąpić do działania. W końcu kiedyś musiało mu się udać... Był jak taran. Nic go nie powstrzyma.

Wyszedł razem z przyjaciółmi z sali. Musiał znaleźć sposób, by znaleźć się sam na sam z Hermioną, która szła na samym końcu. Czy tylko dzisiaj wyglądała tak pięknie? Cała promieniała. Oczy miała tak brązowe, że chciał w nich utonąć.

Zwolnił krok, tak by się z nią zrównać. Jedną rękę schował do kieszeni, aby w razie czego zgrabnie wyjąć pudełko.

– Hermiona?

– Tak? – Dziewczyna grzebała w torbie, szukając czegoś – Pomóc ci w czymś? Widziałam, że masz problem z zaklęciem.

– Tak mam, ale nie o to mi chodzi – wyjaśnił. Co chwila zerkał na dziewczynę. Czy ona może na mnie spojrzeć?

Nagle poczuł, jak na kogoś wpada. Zdusił przekleństwo, gdy zobaczył, kim była ta osoba. Severus Snape w blasku, a raczej mroku swej glorii.

– Panie Weasley, czy mógłby pan raczyć, patrzeć pod nogi? A może jest dla pana zbyt trudne prowadzić jednocześnie rozmowę i chodzić? Minus dziesięć punktów od Gryffindoru – powiedział zimnym tonem. Obrzucił ich złośliwym spojrzeniem. – Niech się pan bardziej postara, Weasley. Czas ucieka.

Ron wytrzeszczył oczy.

– Skąd...?

Snape wykrzywił usta w pogardliwym uśmieszku i odszedł, pozostawiając chłopaka w głębokim szoku. Czarna szata powiewała za nim niczym skrzydła. Kamienne ściany Hogwartu i hałas wywołany przez uczniów tłumiły jego kroki.

– Ron, co się stało? O co chodziło profesorowi Snape'owi? – spytała zmartwiona Hermiona widząc, w jakim stanie jest rudowłosy.

– Nieważne, posłuchaj mnie.

Ron stanął z boku korytarza i złapał dziewczynę za rękę.

– Hermiono, chciałbym ci powiedzieć, że...

I w tym momencie, gdyby Murphy żył, roześmiałby mu się prosto w twarz. Zadzwonił dzwonek. Hermiona spanikowała.

– Biegiem, bo się spóźnimy – krzyknęła i pociągnęła Rona za sobą w stronę szklarni.

Merlinie, daj mi siłę – pomyślał rudowłosy. – To nie może być takie trudne. Ale co mógł zrobić? Jedynym słusznym wyjściem wydało mu się podążenie za Hermioną.

*

Godzina 10 – przerwa między zielarstwem a obroną przed czarną magią

Podejścia numer 3 i 4

– Jest dzisiaj jakiś dziwny – rozlegały się szepty na korytarzu. Uczniowie tłoczyli się przed salą od obrony. Komentowali zachowanie profesora Snape'a, tak jakby było czymś niecodziennym... I w sumie takie było. Chociaż ironia i sarkazm nadal lały się z niego hektolitrami, to dzisiaj podszyte były mieszanką kpiny i rozbawienia.

Tak jakby był w dobrym humorze, a wobec tego jedynego nauczyciela, zjawisko to urosło do rangi podniosłego wydarzenia.

– Nie wiem, czym się tak podniecają – powiedział Harry do przyjaciela – Snape to człowiek... Bądź co bądź nadal może mieć uczucia.

– Harry, czy ty go bronisz? Dobrze się czujesz? Może jakaś dziewczyna otruła cię jakąś Amortencją, która sprawia, że lubisz JEGO?! – Ron nie krył swego zdziwienia.

– Ron, przestań. Po prostu mówię, co myślę. À propos mówienia... Powiedziałeś Hermionie?

Ron zachłysnął się powietrzem. Rozejrzał się dookoła, by sprawdzić, czy obiekt rozmowy przypadkiem może usłyszeć, o czym gadają. Na całe szczęście Gryfonka stała nieco dalej i rozmawiała z Nevillem.

– Co?

– Proszę cię, nie udawaj. Wiem, co się święci już od śniadania – uśmiechnął się Harry.

– Wiedziałeś i przerwałeś w takim momencie – rudowłosy poczerwieniał ze złości. – Ty...

– Nie patrz tak na mnie – bronił się Wybraniec. – Myślałem, że już to zrobiłeś. Zabierałeś się do tego zbyt długo. – Rozłożył ręce w geście poddania i zrobił przepraszającą minę.

– Jak się do tego przymierzam, to ktoś mi przeszkadza. Ty, Snape, a dzień się jeszcze nie skończył. Będzie gorzej. Ja to czuję – jęknął.

Harry poklepał przyjaciela po ramieniu.

– Właśnie, dzień się nie skończył. Masz jeszcze dużo czasu – zauważył optymistycznie.

– Zobaczymy.

*

Mieli ćwiczyć zaklęcia niewerbalne. Snape przechodził wokół nich i zwracał uwagi co do ich postępów, a raczej jej braków. Wszystkie ławki zostały przesunięte na bok, by zrobić miejsce dla uczniów.

– Panno Patil, nie mamrotamy pod nosem zaklęć. To nadal jest werbalne – rzucił w stronę Parvati. Zmierzał w kierunku Rona, który ćwiczył w parze razem z Harry'm. Hermiona stała tuż obok niego, rzucając bezbłędnie zaklęcia w stronę Neville'a

– Panie Lonbottom, sugeruję myśleć podczas rzucania czaru – skomentował nieudaną próbę rzucenia niewerbalnego Experiallmus. Hermionie nic nie powiedział, gdyż nie miał się do czego doczepić.

Podszedł do Rona z mściwą satysfakcją wypisaną na twarzy. Czarne oczy profesora wwiercały się w jego postać.

– Panie Weasley, co za skupienie. Szkoda tylko, że nie na tym obiekcie co trzeba – szepnął do ucha, widząc jak rudowłosy zerka na Hermionę i odszedł dalej, nie zaszczycając spojrzeniem Harry'ego.

– Nie martw się – powiedział Harry, gdy Snape stał dostatecznie daleko. – Może spróbuj teraz?

Ron zrobił sceptyczną minę. Na lekcji? U Snape'a? W pobliżu tylu ludzi? To nie mogło się dobrze skończyć.

Może wyczarowałby jakiś romantyczny napis? Wiersz? Do odważnych świat należy, prawda? – pocieszył siebie.

Rzucił zaklęcie. Przed twarzą Hermiony pojawił się napis. Niebiesko – białe litery wisiały w powietrzu, lekko drgając tak, jakby miały zaraz zniknąć.

No cóż, mógł poćwiczyć to zaklęcie. Nie o taki efekt mu chodziło

Na górze wydra,

na dole pies,

z miłości mej,

mógłbym cię zjeść.

Aż miał ochotę przywalić sobie w twarz za coś takiego. Zaklęcie w ogóle nie poszło po jego myśli. Miało być romantycznie, a nie śmiesznie.

Hermiona przeczytała tę rymowankę i rzuciła Finite Incantatem, by nikt inny oprócz niej nie zdążył jej przeczytać. Reszta i tak była zajęta czymś innym. Obejrzała się dookoła, chcąc zobaczyć, kto wyczarował wiersz. Jej spojrzenie spoczęło na nim. Ron zwrócił wzrok na Harry'ego. Cholera, nie przyznam się po napisaniu takiego gniota. Jestem spalony.

Przez resztę lekcji zastanawiał się co zrobić. Jak wyzna Hermionie swoje uczucie to domyśli się, że to on był autorem tego wierszyka. Pomyśli, że to tylko żart. Był już kompletnie załatwiony... Może mógłby to jakoś odkręcić.

Tak, na pewno mi się uda – pomyślał. I tak też zrobił. Wraz z dzwonkiem wybił się na wyżyny swych umiejętności i wyczarował różę wraz z kartką z przeprosinami. W końcu na tyle stać jego umiejętności.

Hermiona zdziwiona odezwała się do Harry'ego.

– Harry, widziałeś czy ktoś teraz rzucał jakieś zaklęcie?

Czarnowłosy bez zająknięcia skłamał. Przyszło mu to zupełnie naturalnie. Nawet nie spojrzał w stronę Rona. Ten tylko skinął głową w geście podziękowania.

– Nie. Powinnaś się cieszyć, że ktoś się tobą interesuję, co nie? – zauważył.

– Sama nie wiem. Powinien powiedzieć mi to prosto w twarz. Nawet gdyby nie był Gryfonem, powinien mieć w sobie przynajmniej tyle odwagi – Hermiona schowała kwiat i liścik do torby. – Ron, a ty co powiesz?

Rudowłosy, który stał do niej tyłem, odkaszlnął.

– Masz absolutną rację. Chodźmy już, bo Snape się na nas gapi – powiedział. I była to prawda. Profesor Snape przyglądał się scence rozgrywającej się przed jego oczyma z nienazwaną satysfakcją. Według Rona było to przerażające. Wiedział o wszystkim i na dodatek ośmielał się z tego wyśmiewać.

Cała trójka wyszła szybko z sali i skierowała się do pracowni Slughorna. Następne były eliksiry. Przez jeden moment Ron stwierdził, że przecież udało mu się zrobić jakieś kroki naprzód w jego wyznaniu. Podbudowany na duchu uśmiechnął się w stronę Hermiony.

*

Godzina 11 – podwójne eliksiry

Podejście numer 5

Już na samym początku lekcji stwierdził, że los wreszcie obrócił się na jego korzyść. Mieli omawiać eliksir miłosny. Czyż lepiej trafić nie mógł? Sam Merlin stał po jego stronie.

– Kto mi powie, co to za eliksir? – spytał wesołym tonem Horacy Slughorn.

Ręka Hermiony wystrzeliła w powietrze jak zwykle.

– Tak, panno Granger?

– To Amortencja, najsilniejszy eliksir miłosny.

– Doskonale, dziesięć punktów dla Gryffindoru!

Gryfoni uśmiechnęli się na te słowa. Dzięki Hermionie szybko udawało się im nadrobić punkty stracone na poprzedniej lekcji.

– Dzisiaj drodzy państwo postaramy się ją uwarzyć. Ale nie myślcie, że uda wam się wynieść ją poza próg tej sali, o nie! – zachichotał. – Już ja znam takie przypadki. Otwórzcie podręczniki na stronie sto dziesiątek i postępujcie zgodnie z instrukcjami.

Po tych słowach zawrzało. Ludzie jak nigdy wcześniej, chętnie szli po składniki i zaczęli warzyć. W szczególności dziewczyny. Może liczyły na to, że uda im się co nieco uszczknąć.

Ron starał się przyrządzić eliksir zgodnie z instrukcją zawartą w podręczniku. Niestety jego próby poszły na marne. Zamiast perłowego pobłysku, eliksir miał odcień sinego różu.

Zerknął do kociołka Harry'ego. Napój miłosny wyszedł mu nadzwyczaj dobrze.

– Czujesz ten zapach? – spytał się go czarnowłosy, pochylając się nad kotłem. – Cynamon, perfumy Ginny...

Ron przyłączył się do niego. W jego nozdrza uderzył zapach lakieru do miotły i jakaś początkowo niezidentyfikowana kwiatowa woń. Dopiero po chwili uzmysłowił sobie, że to zapach szamponu Hermiony.

– Co czujesz? Zresztą to głupie pytanie – mruknął Potter.

Ron jedynie się zarumienił.

– Sam wiesz.

– Ale możesz teraz się jej spytać, co czuje. Tak dowiesz się, czy odzwierciedla twoje uczucia,

Rudowłosy spojrzał na przyjaciela z uznaniem.

– Genialny pomysł – przyznał. I tak też zrobił.

Hermiona właśnie kończyła ważyć eliksir. Ostatni raz zamieszała chochlą i znad kociołka buchnęły spiralne kłęby pary.

– Hermiono – zaczął Ron, odwracając się do tyłu. – Jak tam twoja Amortencja?

Dziewczyna podniosła na niego wzrok. Oczy jej podejrzanie błyszczały.

– Dobrze, już kończę.

– Właśnie widzę... A co czujesz? Bo jesteśmy razem z Harry'm ciekawi.

Hermiona spojrzała mu prosto w oczy, jej policzki nabrały różowego koloru. Neville, który siedział, tuż obok niej udawał, że nic nie słyszy. Zawzięcie mieszał w swoim kociołku. On również domyślał się o co chodzi Ronowi.

– Czuję zapach pergaminu, kurzu i... Neville, nie wrzucaj tego teraz! – krzyknęła Gryfonka.

BACH! Po sali rozległ się hałas. Ron odwrócił się w stronę źródła dźwięku. Na jego nieszczęście prosto w jego twarz leciała gigantyczna, zielona maź.

– Ron!

– Panie Weasley!

Rudowłosy już chciał się odchylić, ale był zbyt wolny. Przez chwilę nie widział nic oprócz zieleni, by po paru sekundach osunąć się bez życia na podłogę.

*

Obudził się z bólem głowy. Nie wiedział gdzie jest ani która jest godzina. Otworzył szeroko oczy. Nie rozpoznawał sufitu, więc na pewno nie był w dormitorium lub w Pokoju Wspólnym Gryffindoru. Dopiero gdy wziął głęboki oddech, rozpoznał miejsce, w którym się znajdował.

Skrzydło Szpitalne. Zapach czystości i eliksirów uzdrawiających unosił się w powietrzu niczym perfum.

– Panie Weasley, w końcu się pan obudził – powiedziała pani Pomfrey. Starsza kobieta podeszła do niego z serdecznym uśmiechem – Długo pan spał.

– Co się stało – spytał zmieszany zachowaniem pielęgniarki Ron.

– Wypadek na eliksirach. Został pan przypadkiem opryskany nieudanym eliksirem – wyjaśniła kobieta, przykładając do jego czoła swoją dłoń.

Ron wszystko sobie przypomniał. Jego plan, Hermionę, która właśnie miała mu odpowiedzieć i zieloną plamę, lecącą prosto na niego. Merlinie, znowu coś poszło nie tak!

– O nie, proszę pani, ile ja już tutaj jestem?

– Jest już pora kolacji. Jeżeli jest pan głody, zaraz coś przyniosę.

Serce Rona załomotało. Już ta godzina? Tyle godzin zmarnowanych? Nie, nie, nie!

– A nie mogę już stąd iść? Już dobrze się czuję – zapewnił gorączkowo, jednocześnie dotykając wewnętrznej kieszeni szaty, w której nadal bezpiecznie leżało pudełeczko z prezentem dla Hermiony.
Rozejrzał się dookoła. Nikogo innego oprócz niego i pielęgniarki nie było. Łóżka szpitalne leżały puste.

Pani Pomfrey westchnęła z dezaprobatą.

– Pański organizm nadal jest w szoku, wszelkie objawy mogą pojawić się po dłuższym czasie – powiedziała mentorskim tonem.

– Gdy poczuję się gorzej, od razu tutaj przyjdę – zaklinał Ron. Wiedział, że wydostanie się z sideł szkolnej pielęgniarki, graniczy z cudem.

Poppy zgromiła go spojrzeniem. W jej niebieskich oczach błyskały pioruny, aby po chwili pojawiło się w nich zrozumienie. Ostre rysy twarzy złagodziły się. Od razu wydawała się młodsza. Jej wiek zdradzały jedynie siwe pasemka włosów.

– Dzisiaj Walentynki, prawda? Nie zdążył pan dzisiaj powiedzieć pannie Granger, co pan do niej czuje, racja?

Gryfon gwałtownie usiadł.

– To jest takie oczywiste, co ja do niej czuję? Snape, Harry, może nawet Neville i do tego jeszcze pani?

– Profesor Snape – poprawiła pielęgniarka. – No cóż, tak to rzuca się w oczy.

Ron przez chwilę nic nie mówił, jedynie westchnął.

– To jak? Puści mnie pani? – spytał z nadzieją.

– Skoro zaistniała taka sytuacja, mogę się zgodzić na odejście od wyjątku – powiedziała, ale po sekundzie dodała – na moich warunkach.

Entuzjazm rudowłosego opadł. Jakie warunki?

– Po pierwsze wypije pan eliksir wzmacniający, po drugie przyjdzie pan do mnie jutro z samego rana na kontrolę, po trzecie... nie ma trzeciego – Poppy Pomfrey uśmiechnęła się. Podała mu szklankę pełną eliksiru. – To jak?

Ron spojrzał na nią z wdzięcznością. Na coś takiego mógł pójść. Ujął w dłoń naczynie.

– Zgoda – wychylił duszkiem płyn.

– No to leć, powodzenia. I uważaj na siebie – rzuciła na pożegnanie pielęgniarka.

– Dziękuję, do jutra! – I wypadł pędem ze Skrzydła Szpitalnego.

Kiedy wszedł do Wielkiej Sali, połowy uczniów już nie było. Przy stole Gryffindoru siedzieli nieliczni. Jednymi z nich byli Harry i Ginny,

– Ron – krzyknął Harry – Wypuściła cię?

– Tak, nie uwierzysz dlaczego, ale o tym jutro, okej? Gdzie jest Hermiona? – pytał na jednym wydechu Ronald.

Ginny roześmiała się.

– Nadal jej tego nie powiedziałeś? – nie dowierzała.

Ona też – przemknęło mu w myślach.

– Nie dobijaj. Myślałem, że mam sporo czasu. Gdzie jest Hermiona – ponowił pytanie.

– Poszła do Pokoju Wspólnego – powiedział czarnowłosy. Trzymał kciuki za swojego przyjaciela, ale wiedział, że czeka go spore zaskoczenie.

Ron porwał ze stołu kanapkę z pomidorem i wybiegł z sali.

– Jak sądzisz, zdziwi się? – spytała Ginny swego chłopaka, gdy jej brata już nie było. Na jej ustach nadal błąkał się cień uśmiechu.

– Tak i będzie miał do nas pretensję za to, że mu o tym nie powiedziałaś.

– Trudno.

*

Gdy już zobaczył portret Grubej Damy, zwolnił. Przeczesał palcami włosy i wziął parę głębokich wdechów. Wypowiedział hasło i wszedł do Pokoju Wspólnego.

Było w nim tylko parę osób, głównie młodsze roczniki. Starsi świętowali święto zakochanych.

Od razu zauważył Hermionę. Siedziała na ich stałym miejscu przy kominku. Na jej kolanach leżała jakaś książka. Ron wyciągnął prezent z kieszeni.

– Cześć – powiedział i od razu chciał siebie za to przekląć. Cześć? Naprawdę tylko na to ciebie stać?– usłyszał cichy głosik w głowie.

– Och, cześć Ron – Hermiona podniosła na niego wzrok – Ron?! Pani Pomfery cię wypuściła? Byłam u ciebie po zajęciach, ale nadal spałeś.

– Tak, ale jestem tu na specjalnych warunkach. Ale...

Usiadł obok niej. Zignorował innych uczniów. Teraz nadszedł moment prawdy. Tak, nic nie ma prawa mu przeszkodzić. Już tyle dzisiaj przeszedł.

Zdjął książkę z jej kolan. Z powagą wypisaną na twarzy zaczął mówić:

– Hermiono, starałem się tobie powiedzieć to dzisiaj już parę razy. Zawsze nieskutecznie. Hermiono, chociaż jestem twoim przyjacielem, to chciałbym być kimś więcej. Ja... Kocham cię. Kocham cię od... sam nie wiem kiedy – mówił Ron. Hermiona zarumieniła się i przerwała mu monolog pocałunkiem.

Serce Rona na parę milisekund przestało bić, by po chwili powrócić ze zdwojoną siłą. Miękkie usta Hermiony smakowały czekoladą, którą musiała zjeść na deser. Ich pocałunek był słodki i pełen czułości. Nie był wybuchem emocji, ale im obojgu to starczało. Wargi delikatnie o siebie muskały, powodując mrowienie na całym ciebie zakochanej pary.

Rozległy się ciche gwizdy. Młodsi Gryfoni nie mogli się powstrzymać, ale parze prefektów to nie przeszkadzało.

Kiedy przerwali ten pocałunek, oparli się o swoje czoła. Ich oddechy mieszały się.

– Spodziewałam się tego, Ron – powiedziała Hermiona ze śmiechem – Ale twoje starania były takie urocze.

– No nie, ty też – jęknął chłopak.

- Ron, ty jesteś jak otwarta księga, ale nie martw się. To było zabawne widzieć twoje zmagania. Szczególnie ten wiersz.

- O nie, to był jeden wielki niewypał. Nie przypominaj mi – panna Granger roześmiała się.

Chłopak pochwycił dłoń Gryfonki w uścisk.

– Mam coś dla ciebie – odsunął się od niej. Położył między nimi pudełko. – Otwórz je.

Dziewczyna rozpakowała swój prezent. Ron bacznie ją obserwował. Chciał zapamiętać jej reakcję. Światu ukazał się srebrny łańcuszek z zawieszką. Było nią serduszko, a w nim wygrawerowane inicjały Hermiony i Rona.

Brązowowłosa spojrzała na niego z oczyma pełnymi łez.

– To najpiękniejszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałam.