Sługa

Cześć, witam po miesięcznej nieobecności. nie będę się tłumaczyła szkołą, bo to jest chyba powszechnie wiadome, że pod sam koniec roku wpierdzielają najwięcej sprawdzianów i kartkówek, tak jakby chcieli odebrać całą chęć życia.
~Etto, przechodząc do sedna. Pora na publikację drugiej części Panie.
Przypominam.
Całkowite nieposzanowanie kanonu. Zmiana Petera w ruskiego chłoptasia. Całkowite OOC postaci. Więcej grzechów nie pamiętam i postanawiam poprawę :) W razie przypomnienia polecam jeszcze raz przeczytać Panie [klik] (idźcie do psychiatry egzorcysty).
Lecą pozdrowienia dla Klaudii oraz Sary, Kichigo i Usachii, jak również niezastąpionej Jordbaer.
I Bożenko. Jaki Sara zrobiła piękny art <3 Zobaczycie go na końcu, więc jednak musicie przebrnąć przez Sługę.
Nadal czuję się zjebana pisząc taki pairing :/

 Sługa

Zawsze wiedziałem, że jestem inny niż wszyscy chłopcy. Miałem być długo wyczekiwaną córką w rodzinie Weasleyów, a okazałem się kolejnym — szóstym synem.

Widziałem żal w oczach matki, pomimo tego, że w końcu i tak pojawiła się Ginny. To nie tak miało być, nie miałem być Ronem.

Przez to wszystko stałem się najbliższą osobą dla Ginny. To ja się z nią bawiłem. Starszy brat — mówili. Ale pod tym kryło się coś jeszcze.

Przy swojej siostrze czułem się sobą. Mogłem bawić się lalkami, śmiać się z błahych spraw, czuć się bezpieczny w czterech ścianach, podczas gdy moi starsi bracia łamali sobie ręce na podwórku.

Oczywiście oni to wykorzystywali. Wytykali słabości jak na przykład lęk przed pająkami. Do tej pory pamiętałem, jak zmienili mi pluszaka w to obrzydliwe stworzenie.

Mama z kolei widziała to wszystko, ale kompletnie to ignorowała, chyba że wygłupy stawały się zbyt niebezpieczne. W końcu jak okiełznać siódemkę dzieci w pojedynkę, skoro tata był w pracy? Dla niej nie sprawiało żadnej różnicy, jak się któreś z jej dzieci zachowywało. Ważne, że byliśmy zdrowi i wychowywaliśmy się w kochającej rodzinie.

Powoli dorastałem. Częściowo wyrosłem z tych nieco dziewczęcych zainteresowań na rzecz Quidditcha. Braciom się to spodobało, jak również i mnie samemu. Fajnie było grać i spełniać się w jakimś hobby. Widziałem w tym sens, bo czułem się w czymś dobry. Jednak nadal coś we mnie tkwiło. Na początku nie rozumiałem tego zbytnio. Byłem świadomy jednego.

Było we mnie coś więcej. I tak spędziłem jedenaście lat mojego życia.

Gdy trafiłem do Hogwartu oczywiście wszystko się skomplikowało.

Jak określić moje życie za pomocą czterech słów?

Mógłbym to zrobić bez namysłu. Chłopiec, szczur, miłość, zdrada.

Dzień był słoneczny. Razem z mamą, Percym, Georgem, Fredem oraz Ginny pojechałem do Londynu na dworzec King Cross. Rozglądałem się tak samo, jak wcześniej, gdy w poprzednich latach odprowadzałem starszych braci.

Teraz wszystko nabrało nowego znaczenia. Widziałem to oczami pierwszoroczniaka.

– Chodźcie – zawołała mnie i Ginny mama.

Przechodziliśmy wśród tłumów mugoli. Czasami mignął nam ktoś, kto miał przy sobie sowę.

– Przepraszam – usłyszałem głos.

Spojrzałem w kierunku chłopca, który nas zaczepił.

Miał takie czarne włosy jak jeden ze ścigających Armat z Chudley. Stwierdziłem, że na pewno jest w moim wieku i zapewne idzie do Hogwartu po raz pierwszy. Domyśliłem się, że mama pewnie tak samo myśli. Chłopak wyglądał na zagubionego, a fakt, że nie było przy nim żadnej osoby dorosłej, jeszcze bardziej potęgował to wrażenie.

– Dzień dobry, kochanie. Pierwszy raz do Hogwartu? Ron też jest nowy – wskazała na mnie.

– Tak – przyznał się. – Rzecz w tym... rzecz w tym, że nie wiem, jak...

– Jak dostać się na peron?

Chłopak skinął głową.

– Nie martw się. Musisz tylko iść prosto na tę barierkę między peronami dziewięć i dziesięć....*

Przestałem słuchać ich wymiany zdać. Po prostu się mu przyglądałem.

Miał znoszone ubrania, tak samo, jak cała nasza rodzina. Widocznie zbytnio się u niego nie przelewało. Przez chwilę przemknęło mi przez myśl, że moglibyśmy się zaprzyjaźnić. Wyglądał na normalnego chłopaka, który nie zadziera nosa, jak niektórzy czarodzieje.

Jego zielone oczy śmigały od mamy do barierki między peronami, jakby w ogólnie nie wierzył w to, co do niego mówi. Potem usłyszałem swoje imię i zobaczyłem jak chłopiec mgnie w kierunku barierki. Uśmiechnąłem się, widząc, jaki był spanikowany. Kiedy pierwszy raz odprowadzałem braci, miałem tak samo.

Złapałem swój kufer i sam pobiegłem. Już po chwili znajdowałem się przed właściwym pociągiem. Wzrokiem poszukałem ciemnowłosego. Nigdzie go nie było. Widocznie już wsiadł. Posłuchałem jeszcze mamy oraz braci.

– ... Harry Potter – usłyszałem.

Co? Gdzie? Jak? – przemknęło mi przez głowę. Gdzie on jest?

– Nic się nie trzeba dziwić, że był taki zagubiony.

– Harry Potter, mamo pozwól mi iść – usłyszałem Ginny.

– Widziałaś go, poza tym to normalny chłopiec.

Czyżby chodziło tu o tego chłopca z peronu? On miałby być Harrym Potterem? Pociąg miał zaraz ruszyć. Wsiadłem do pociągu, żegnając się ostatecznie z mamą.

Od tamtej pory moje życie miało się całkowicie zmienić.

Zaprzyjaźniłem się z nim. Nie mogłem w to uwierzyć. Coś takiego było jak Gwiazdka. Chociaż oczywiście nie chciałbym żywego człowieka pod choinkę. To byłoby zbyt uciążliwe, ale jakie przyjemne.

Staliśmy się przyjaciółmi. Najlepszymi. Nawet to, że z czasem dołączyła do nas Hermiona nie zepsuło niczego. Może nawet wszystko stało się lepsze, pełniejsze. Po prostu byliśmy i to wystarczało. Oczywiście do pewnego momentu.

Nic na to nie wskazywało, aby cokolwiek miało się zmieniać. Dni mijały normalnie, lekcje były tak samo nudne, jak zazwyczaj, chociaż Hermiona stawiała sobie za cel, byśmy się nimi chociaż trochę zainteresowali.

Parszywek był tak samo nieprzydatny, jak zwykle, a może bardziej. Od początku trzeciego roku stał się bardziej osowiały i ciągle uciekał. Myślałem, że widocznie nie pasuje mu towarzystwo kuguchara Hermiony, co powodowało z nią ciągłe kłótnie.

Bądź co bądź ten szczur był dla mnie ważny. W końcu dostałem go po Percym. Byłem za niego odpowiedzialny. Byłem jego panem. Właścicielem. Nie mogłem tak po prostu godzić się z tym, co się z nim działo.

Kłótnie sprawiły, że odsunąłem się od Hermiony. Żeby zrobić na złość i jej, i ... w sumie sobie też. A może raczej chciałem się poczuć odrobinę wolny? Bez ciągłego marudzenia mi nad głową o zalegających zadaniach.

Z tego całego powodu znowu zostałem razem z Harrym. Oczywiście byłem świadomy, że to on z całej naszej trójki cierpiał najbardziej. I chociaż w niedalekiej przyszłości miałem usłyszeć od Hermiony, że moja wrażliwość uczuciowa mieści się w łyżeczce od herbaty, to było jedno wielkie kłamstwo. Tak po prostu się wydawało. Życie nieraz uczyło mnie, aby chować swoje uczucia.

Było mi przykro, więc starałem się jakoś zapełnić pustkę po Hermionie. Oczywiście może teraz wyolbrzymiam, wielu rzeczy nie pamiętam, a jeszcze inne chcę przemilczeć i na zawsze o nich zapomnieć, ale jestem pewien, że starałem się zrobić cokolwiek, by nie czuć się tak bardzo winnym, tej całej sytuacji.

No i... przez to wszystko uświadomiłem sobie niewygodne fakty.

A wierzcie mi, że to jest wstrząsające doświadczenie dla trzynastolatka albo ogólnie rzecz biorąc dla nastolatka.

Jak się czuje ktokolwiek, kto wie, że czuje coś do swojego przyjaciela? Już nawet nie patrząc na kwestię orientacji seksualnej.

Na pewno zażenowanie, całą gamę wstydu w całej jej okazałej palecie. Strach przed tym, że to wszystko może zepsuć. Żal za czymś, czego w większości przypadków niedane jest zaznać. Tęsknotę za nie tym rodzajem bliskości, jaką się ma. To nie były żadne pozytywne uczucia. To był kłębek negacji dobra.

A on musiał się z nim zmierzyć sam na sam. Bez żadnego wsparcia od strony przyjaciół. No bo jak prosić o pomoc osobę, której wszystko dotyczy?

I oczywiście w moim przypadku chodziło o Harry'ego. Co mogłem poradzić na to, że według mnie był on idealny?

Był sobą. Zwykłym chłopcem, który pomimo całej tej otoczki sławy, był normalny. Nie był jak Malfoy. To stało się dla mnie ważne. Poza tym... Lubił mnie. Może niekoniecznie tak, jakbym ja chciał, ale to już było coś. W końcu nie każdy miał szansę spędzać czas ze swoim obiektem zainteresowań. Na świecie istnieją miliony jednostronnych zauroczeń, które są jeszcze bardziej niemożliwe od mojego.

Widzieć codziennie Harry'ego. Nie móc powiedzieć, co się czuje. To naprawdę było wyniszczające. A miałem tylko czternaście lat. To wszystko zaczęło się pod koniec trzeciej klasy.

Osobiście dalej rozwlekałbym się na temat Harry'ego, ale to nie on jest kluczową postacią mojej historii, jak mogłoby się do tej pory wydawać. Jest postacią drugoplanową, która dopiero doprowadziła mnie do Niego.

Głównym bohaterem jest postać dość... specyficzna. Może nawet ciężko powiedzieć, że to jedna postać, skoro przez cały czas uważałem ją za dwa osobne byty. Kogoś, kogo nienawidziłem i kogoś w kim się zakochałem.

Odkąd dowiedziałem się, że Parszywek był przez cały czas Peterem Pettigrew miałem sobie wszystko za złe. Przecież powinienem cokolwiek zauważyć. Wyczuć. Zaufać fałszoskopom oraz Krzywołapowi. Na nic zdawały się przekonania Harry'ego i Hermiony, abym przestał się obwiniać. W końcu nie tylko ja opiekowałem się Parszywkiem. Był przecież Percy, a jeszcze wcześniej przygarnął go mój tata. Byłem głuchy na te argumenty, chociaż po czasie przyznaję, że były całkiem trafne.

Ucieczka Pettigrewa była dla nas wszystkich ciosem. W szczególności dla mojego przyjaciela. Gdyby Peter został złapany, jego ojciec chrzestny mógłby stać się naprawdę wolny. Wtedy wszystko inaczej by się potoczyło.

Gdyby Peter został złapany, ja nie poznałbym Pitera Koroste, który zaczął nas uczyć Obrony Przed Czarną Magią, dokładnie rok po całym zdarzeniu. Kto by się domyślał, że nie był tym, za kogo się podawał. Raczej nikt, a szczególnie nie ja.

Do tej pory pamiętam dźwięk sztućców uderzających talerze w wieczór rozpoczęcia roku. Tę atmosferę, która występowała tylko w Hogwarcie i już nigdy później – w żadnym innym miejscu – jej nie poczułem. To wszystko wzmacniała również tajemnica, której nie chciał wyjawić nam nasz tata, a mieliśmy się o niej dowiedzieć dopiero w szkole.

Rozglądałem się jak zwykle po uczniach. Jako że stół Gryffindoru miał idealny widok na Dom Slytherina, mój wzrok skierował się na największego gada na naszym roczniku. Dracon Malfoy jak zwykle wraz ze swoją świtą. Niczym Słońce, a oni byli jak jego układ.

A teraz tak szczerze? Naprawdę sądzicie, że będąc czternastolatkiem – no, prawie piętnastolatkiem – miałem tak głębokie przemyślenia? Macie rację, nie. To wszystko zrozumiałem dopiero po latach.

Rozmawiałem wtedy z Harrym właśnie o tym, co ukrywał przed nami mój ojciec. Z tego, co pamiętam Draco Malfoy przechwalał się i szydził z nas, że nie wiemy, o co chodzi.

To wtedy poczułem na karku Jego wzrok.

Odwróciłem się w kierunku stołu nauczycielskiego. Już wcześniej słyszałem rozmowy moich braci na temat nowego nauczyciela od obrony przed czarną magią, ale byłem tak zaabsorbowany czymś innym, że nauczyciel zszedł na boczny tor.

Mężczyzna wyglądał młodo. Był może w wieku Remusa Lupina. Miał ciemne włosy, podobne do tych Harry'ego, chociaż były nieco jaśniejsze. Nawet z odległości, jaka dzieliła mnie i stół widziałem jego ciemne oczy, które patrzyły w moim kierunku.

Wtedy wmówiłem sobie, że pewnie patrzył na Chłopca–Który–Przeżył.

Nie wiedziałem, dlaczego tak silnie na niego zareagowałem. Teraz po tylu latach stwierdzam, że Korosta po prostu przypominał mi Harry'ego. Po prostu ulokowałem swoje uczucie w kimś jeszcze bardziej (nie)osiągalnym. To było łatwiejsze dla mojej młodszej wersji. Trochę dziecinne i niedojrzałe. Ale w końcu czym jest zakochanie? Ogłupia, oślepia. Traci się przez to zdrowy rozsądek, a dla kogoś, kto i tak nie ma go zbyt dużo, może powodować wielkie straty.

– Ron! Ron słyszysz mnie? – spojrzałem na Hermionę. Piorunowała mnie wzrokiem. Widocznie od dłuższego czasu coś do mnie mówiła. Ja w tym czasie byłem zajęty studiowaniem postaci naszego nowego nauczyciela.

– Nie – przyznałem się. Jedliśmy śniadanie w Wielkiej Sali. Sowy latały ponad nami, przysyłając z domów rzeczy, o których zapomnieli uczniowie.

Hermiona westchnęła z irytacją.

– Mówiłam, że teraz mamy obronę i ciekawi mnie, jaki jest ten nauczyciel.

– Ah, tak.

– Dumbledore nie wybrałby kogoś, kto się nie nadaje na to stanowisko – wtrącił Harry.

– Mam ci przypomnieć Locharta – odparłem.

– On był dobrym nauczycielem – zaperzyła się Granger.

– W momencie, kiedy mieliśmy zająć się chochlikami, czy wtedy, gdy chciał zostawić nas rąbnąć Obliviate? – dopytał Harry.

– No dobra, ale chociaż to potrafił, prawda?

Razem z czarnowłosym spojrzeliśmy po sobie. Widocznie Hermiona nadal uważała, że Lochart był słodki, czy coś w tym stylu.

– Chodźmy na tę lekcję – powiedział Harry – Zobaczymy, jaki jest ten rusek.

Obserwowałem każdy jego ruch. Z perspektywy czasu myślę, że to było niezwykle szczeniackie i stalkerskie zachowanie, podpadające pod obsesję. Podpadające? Kogo ja chcę oszukać! To była obsesja.

Już od jego pierwszej lekcji nie potrafiłem oderwać od niego spojrzenia. Może to z powodu tego, że uczył nas o Niewybaczalnych? Może to z powodu tego, jak bardzo niemożliwy się wydawał.

Naprawdę widziałem w nim trochę Harry'ego. Teraz, po tak długim czasie nie jestem już pewien czy tak było. Pamiętam jedynie, że naprawdę chciałem być zauważony. Przez niego, tylko niego.

Ale czym były zauroczenia, jak nie wiecznym przyglądaniu się obiektowi uczuć, poznawaniu całego planu dnia, by móc znaleźć chwilę na rozmowę? Bycia w centrum czyjejś uwagi?

Bez tego wszystkiego byłoby to niczym. Nie istniałby ten dreszcz emocji. Motyle lub młot pneumatyczny (jak kto woli) w brzuchu.

Po lekcjach, gdy Harry zajmował się z Hermioną pierwszym zadaniem turniejowym, ja chodziłem za profesorem. Deptałem mu po piętach.

Do tej pory pamiętam pewien wieczór, gdy prawie zostałem przyłapany na gorącym uczynku.

Jak zwykle po kolacji, gdy Korosta wychodził już z sali, ja podążyłem za nim po paru sekundach. Już na pamięć znałem jego trasę. Nigdy nie szedł prosto do swojego gabinetu. Musiał jeszcze przejść obok biblioteki, spojrzeć w górę na schody prowadzące do Skrzydła Szpitalnego oraz dotknąć kamiennej ściany, tuż przed skręceniem w prawą odnogę korytarza. To był jego swoisty rytuał.

Kamienna podłoga była zdradziecka. Trzeba się było obchodzić z nią delikatnie i ostrożnie. Jeden nieuważny krok i Piter mógłby się o wszystkim dowiedzieć. A ja miałem inne plany.

Tuż przed jego gabinetem na korytarzu wisiał gobelin przedstawiający Morganę, która walczyła z Merlinem. Nie wiem jakim cudem, ale za tym cholernym razem coś musiało pójść nie tak. Sprzączka mojego paska zaczepiła się o jeden frędzel.

Pamiętam łomot mojego serca, który rozniósł się po całym moim ciele. Krew szumiała w uszach, a tętno niebezpiecznie podskoczyło.

Gorączkowo starałem się wyplątać z tego kawałka materiału, ale stres mi nie pomagał. Dodatkowo metalowa część paska uderzyła o ścianę. Po całym korytarzu rozległ się głuchy odgłos.

Profesor odwrócił się w moim kierunku. Zmarszczył brwi w zdziwieniu. Przylgnąłem do ściany, przeklinając swoją głupotę, z czego Hermiona byłaby niezwykle zadowolona. Tym razem zapomniałem wziąć różdżkę, a co za tym idzie rzucić na siebie zaklęcie Kameleona.

Mocno się szarpnąłem. Pobiegłem przed siebie, nie patrząc do tyłu.

Modliłem się o to, by nie zdołał mnie dopatrzyć. Ten jeden raz.

Potem wszystko już poszło z górki. Miałem plan i chciałem go wypełnić, chociaż z pozoru wydawał się niemożliwy do wykonania.

Bo jak tu uwieść faceta, który jest od ciebie starszy o dwadzieścia lat i nie wiadomo nawet, czy jest zainteresowany płcią, którą reprezentujesz?

Po długich zastanowieniach wymyśliłem coś na kształt pułapki, którą nieświadomie podpatrzyłem od Ginny, a raczej z książek, jakie czytała.

Głównym punktem całego planu było spowodowanie w nim zainteresowania moją osobą. Musiał czuć, że chce go mieć. Że nie jest mi obojętny. Taką śmiałość w czynach mógł mieć tylko Gryfon. Gdybym trafił do takiego Hufflepuffu z pewnością do czegoś takiego by nie doszło.

Gapiłem się na niego bezwstydnie o każdej porze dnia. Podczas śniadania, lekcji, lunchu (o ile był w Wielkiej Sali) i kolacji. Prawdę mówiąc, wiedziałem, że czuł się przeze mnie osaczony, ale jeszcze bardziej mnie to ekscytowało. To była zabawa w kota i mysz... a może raczej szczura.

Im bardziej do niego lgnąłem, tym bardziej on mnie unikał.

Aż nadszedł ten niespodziewany szlaban od Snape'a, który chociaż raz okazał się w czymś przydatny.

Podczas jednej z lekcji eliksirów, jak zwykle rozmyślałem o pewnym nauczycielu. Oczywiście nie powstrzymywał mnie fakt, że jestem na lekcji u największego postrachu Hogwartu.

Byłem w parze razem z Nevillem, ponieważ nadal byłem pokłócony z Harrym. Moje marne umiejętności (wraz z dodatkowym rozproszeniem) w warzycielstwie plus totalne nieogarnięcie Neville'a spowodowały kataklizm w naszym kociołku.

Mieliśmy przygotować eliksir spokoju, a naszym moglibyśmy wysadzić brytyjski parlament. Byliśmy świadomi zbliżającej się kary. Obaj dostaliśmy szlaban. Nie uśmiechało mi się to. Miałem inne plany.

A tu nagle niczym spóźniony prezent gwiazdkowy dostałem sowę od Snape'a, która stała się posłańcem dobrych nowin.

Pani Weasley

Informuję pana, iż szlaban, który panu wymierzyłem odbędzie się, jak już wcześniej zapowiedziałem w sobotę o godzinie 19. Obowiązek pilnowania pana oddałem panu Koroście.

S. S

Jak mogłem nie skorzystać z takiej okazji?

Byłem szczęśliwy przez ten krótki czas, jaki dzielił nasz pierwszy raz, a dzień trzeciego zadania turnieju.

Dostałem to, czego chciałem. Może nawet więcej. Oczywiście nikt niczego się nie domyślał. Nawet Hermiona. Dogadałem się z Harrym. Uwierzyłem, że to nie on wrzucił papierek z nazwiskiem do Czary Ognia. Wszystko ułożyło się tak, jak być powinno.

Jak mogłem być tak głupi i naiwny, by wierzyć, że tak będzie do końca? Jakby nie patrzeć byłem nastolatkiem. Co wtedy wiedziałem o życiu? Tyle, co nic i jeszcze mniej.

Byłem jak mała dziewczynka. Pomimo tego, co działo się w poprzednich latach, ja nadal wierzyłem w jakiś pieprzony happy end.

Spędzaliśmy ze sobą niektóre wieczory. Poczułem się taki... pełny, po raz pierwszy doceniony. Czułem się tak, jakbym znał Pitera od dawna... Nie myliłem się za bardzo w tej kwestii.

Tuż przed finałowym zadaniem znowu spędziliśmy ze sobą wieczór.

Leżałem przy nim, a on popijał coś ze swojej piersiówki.

Jego dłoń leżała na moim ramieniu, a ja opierałem się o jego klatkę piersiową, raz po raz sunąc po niej opuszkami palców.

– Co robisz jutro? – spytałem.

Piter skrzywił się lekko. Wtedy zrzuciłem na to winę trunku.

– Pilnuję razem z innymi przebieg zadania – powiedział i poruszył się niespokojnie.

– A potem? – dopytywałem. W powietrzu wisiało coś ciężkiego. Zmięta pościel nie wydawała się już być bezpieczna.

Mężczyzna spojrzał na mnie uważnie. Ciemne oczy zupełnie jakby wejrzały mi w duszę.

– Ron. Posłuchaj mnie. Dzisiaj był nasz ostatni raz.

Zatkało mnie. Chciałem coś powiedzieć, ale moje gardło nie było w stanie nic wyartykułować.

– J – jak to?

Odwrócił się do mnie plecami. Założył na siebie koszulę, a mi rzucił moją, która jeszcze przed chwilą leżała na podłodze przy łóżku.

– Nie ma sensu dłużej tego ciągnąć. I tak rok szkolny się niedługo kończy.

Trzymałem w dłoniach materiał koszuli i tępo się na niego patrzyłem nie mogąc zrozumieć słów, jakie do mnie docierały

– ... różnica wieku... stary... możliwości...nic nie wiesz....mnie – słowa odbijały się ode mnie jak od lustra.

Gorycz rosła we mnie. Nie warto było pozwalać sobie na uczucie. Ceną za nie było zbyt wysokie ryzyko odrzucenia, które stało się rzeczywistością, jakiej się obawiałem.

Ubrałem szybko koszulę i wciągnąłem spodnie. Krawata już nie wiązałem, nie było po co.

Piter uniósł lekko dłoń, jakby chciał mnie dotknąć, ale wycofał ją.

– Tak będzie lepiej, niedługo to zrozumiesz.

– Zakochałem się w tobie, to ty powinieneś zrozumieć to! – krzyknąłem

– Cofniesz te słowa – rzucił gorzko – Będziesz żałował.

Złość buzowała we mnie. Nie pozostało mi nic.

– Myślisz, że wszystko wiesz, ale tak naprawdę to nic nie rozumiesz – wykrzyknąłem w gniewie. Odwróciłem się na pięcie i wyszedłem.

W ten sposób zatrzasnąłem drzwi i pewien etap mojego życia, który jednak cały czas ciągnął się za mną, prosząc o przypomnienie.

Chciałbym przyznać, że nie miał racji. Naprawdę. To, co stało się dwadzieścia cztery godziny później, sprawiło, że marzyłem, aby to wszystko okazało się jedynie koszmarem.

Na początku wszystko wydawało się w porządku. Starałem się kibicować Harry'emu pomimo mojego parszywego humoru. Razem z Hermioną, Nevillem oraz Ginny stałem na trybunach i oczekiwałem końca zadania.

Kiedy wszyscy zobaczyliśmy, jak Harry pojawia się z pucharem oraz ciałem Cedrica Diggoriego na polanie przed labiryntem zamurowało nas. Nie wiedzieliśmy, o co chodzi. Byliśmy tak zaaferowani śmiercią Puchona, że nie zauważyliśmy zniknięcia Harry'ego. Dopiero później Dumbledore razem z profesor McGonagall i Snapem poszli do zamku. Widocznie wiedzieli już czego się spodziewać.

Pamiętam, że kilka minut później ja i Hermiona znaleźliśmy się w pobliżu komnat Korosty. Dobiegały stamtąd krzyki.

Serce przestało mi bić, gdy zobaczyłem jak wyprowadzają stamtąd Petera Pettigrew. Potem ogarnęło mnie złe przeczucie. Co on tutaj robi? Gdzie jest~?

Mętne, niebieskie oczy Petera skierowały się w moją stronę. Nie musiałem słyszć żadnych słów wyjaśnienia. Skrucha, żal, może nawet i cierpienie były widoczne w tych dwóch punktach. Przez chwilę przestał się szarpać. Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale nic się z nich nie wydostało. Nic oprócz jednego krótkiego wydechu.

– Chodź stąd Hermiono, potem się wszystkiego dowiemy – pociągnąłem przyjaciółkę za sobą. Nie chciałem Go już więcej widzieć.

Zostałem oszukany. Zdradzony przez własne głupie serce, które nie rozpoznało kogoś, kogo znałem przez praktycznie całe swoje życie (co z tego, że pod postacią zwierzęcia). Nie życzyłbym tego nawet Snape'owi.

Po Drugiej Bitwie o Hogwart Harry opowiedział mi, jak to Peter pomógł mu i został uduszony przez własną dłoń, podarowaną przez Voldemorta. Mówił, że to przez dług życia, ale ja lubiłem myśleć, że to przez wzgląd na mnie. Nigdy nie miałem dowiedzieć się prawdy. Od piątej klasy do czasu wyruszenia po horkruksy unikałem tematu śmierciożercy jak ognia.

Mimo to nie żałowałem niczego. Przeżyłem, co miałem przeżyć. Nie posiadałem zmieniacza czasu.

Teraz jako dojrzały mężczyzna. Mąż i ojciec wspominałem to z ciężkim sercem. Nikt nie miał prawa się o tym dowiedzieć. Nauczyłem się chować pewne sekrety i uczucia gdzieś głęboko na dnie serca. Tam nikt nie mógł dotrzeć. Życie dało lekcję.

Każdy z nas ma drugą stronę, o której nikt nie wie. Nawet ktoś, kogo myślisz, że znasz całe swoje życie.

*Parafraza dialogu z Kamienia Filozoficznego za przekładem Andrzeja Polkowskiego

Piękny art Sary – da da da dam! *piski i fanfary*

Prawda, że piękny?